Hartenkreten

hartenkreet (nr. 33.121):

GOD ONTMOETEN

Als het eindelijk stil is en duister
voel ik het lief tot in mijn voeten
Hoor ik in donker iets? Ik luister
wie zal ik in de stilte ontmoeten?

Zachtjes ruisen in het herfstlover
laat mij in de duisternis ontroeren
Ik buig mij hierom diep voorover
laat mij door ’t schoon ontvoeren

Als er wind een zucht laat horen
klinkt dat als der scheppers stem
Ik merk van liefde ook de sporen
ik weet ‘t nu wel zeker, dit is hem

Zachtjes fluisterend door ‘t bruin
zegt hij dat ik in ‘t nu zou moeten
Stijgen boven mijn wereldse puin
teneinde God in mij te ontmoeten