Volmaakte stilte
Alleen in volmaakte stilte
in de opgetrokken schemer
praat ik zachtjes zittend
op jouw graf, 'k heb veel te lang
in angst geleefd
maar toch ben je altijd
voelbaar roepend en vragend aanwezig,
maar er is iets, iets ongrijpbaars
met vergezichten - zo ver
dat dwars door het heden
breekt, daarom probeer
ik te ontsnappen aan de
werkelijkheid die als een steen
telkens mijn gemoed doorkruist
ik sta voor de keuze
doorgaan of afscheid nemen
want wat is het leven waard
zonder zelfs maar jouw schim
waar te nemen of een fluistering
te horen die mij vertelt dat jij
in jouw dood gelukkig bent
Geplaatst in de categorie: verdriet