Kraaienogen
Glinsterende kraaienogen keken mij aan,
de brutale snavels vals opengesperd,
ik zag ze kwijlen bij het idee mijn
lichaam kapot te pikken. Schorre kelen.
'Mijn hart klopt nog, doodgravers!'
Ik droomde dat mijn geliefde bloemen
neerlegde op mijn graf, dat ze huilde
en wanhopig begon te graven, de kist
met een bijl opensloeg, mijn dode gelaat
zag en mij kuste. 'Vergeef me!' schreeuwde.
Droom dood. Ikzelf fiets in de lentezon
langs haar woning, waarin ze nog niet is
teruggekeerd. Ga weg daar, rothuurders,
zonder jullie was alles anders gelopen,
hoefde ik niet in de kraaienogen te kijken.
Zij ook niet. Die pijn vooral, ongewenste
gasten. Pas maar op, ik visualiseer een
straaljager met meedogenloze voltreffers.
Kraaienogen die wel hypnotisch kunnen
verjagen.
Geplaatst in de categorie: woede