De donkere dagen
Het knaagt en zuigt en vreet
Werkelijk alles is teveel
Het maakt niet uit
Hoe laat je opstaat
De vermoeidheid eist zijn deel
Opgejaagd, bij alles wat je doet
Geïrriteerd om werkelijk niets
Niet weten waar je het zoeken moet
Ontbijten is al iets
Langzaam slepend door de dag
Je komt echt nergens meer aan toe
Moeizaam ga je aan de slag
Terwijl je lijf schreeuwt: moe, moe, moe!
De donkerte aan het eind van het jaar
Die neem ik voor lief
Het is de tijd van kaarsjes
Sfeer en cadeautjes geven
Maar ook van knetterdepressief
Voor mij is het geen feest
Maar een lijf-aan-lijf gevecht
Om weer te overleven
Inzender: Henk Hoek, 3 december 2011
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid