Hartenkreten

hartenkreet (nr. 36.062):

Verdronken

Ver weg van de eerdere blijheid
Alleen en hopeloos achtergelaten
Wacht ik op jou en het wordt tijd
Dat mijn mond nu eens leert praten

Maar nooit te oud om kennis te vergaren
Alles is mogelijk zolang je leeft
Ik voel het, je blijft naar mij staren
Zonder dat jij daarvan je mening geeft

Toch zullen de bladeren ooit verleppen
Die getuigen van een blijde tijd
De tijd van actie is verkeken
Nu is het wachten, hopend en vol nijd

Maar voor wachten moet met rusten
Toch mijn hart rust niet als zij zingt
Ik kan zo dus niks beginnen
Als mijn hart haar zo bemint

Verdronken in de kennis van het leven
Als een wrak neerstrijkt op de koude grond
Vol met liefde, wijsheid gaat ten onder
Kennis, iemand waaraan jij je bond

Er is nog hoop
Jij mag mij
Ik jou ook

Dus laat al je kennis varen
Want alleen zo zal het gaan
De pijn is te verzachten
Alleen ik loop er achteraan

Maar wees toch blij
Samen, wij