Terugblik

Hoewel je nu gestorven bent,
wil ik je iets vertellen.
Ik weet wel dat het niet meer kan,
alleen in mijn gedachten dan.

Mijn zoon, 't is onze oudste...
hij lijkt zoveel op jou.
Hij toont mij alle dagen,
hoe ik nog van je hou.

Ik denk: "Hij vindt het niet zo leuk."
Ik moet mij maar beheersen.
Ik lach er maar wat om, het is niet uit te leggen.
Want juist, jij zou hetzelfde zeggen.

De dingen die hij zegt,
zijn lopen, zijn gebaren,
ze tonen mij steeds jou.
't Wordt erger met de jaren.

Want ja, hij wordt nu ook al grijs,
hij loopt al naar de zestig.
Toen ik hem kreeg, laat mij eens zien...
ja, ik was net negentien.

Toch ben je zo een beetje, hier.
Een beetje in de buurt.
Het maakt mij nog gelukkig.
Ik zal wel zien, hoe lang het duurt.

gedachten gebaren zestig

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 1.081