Het witte huis

Achter een vrolijke glimlach
ligt er toch angst,
voor later.
Een lichaam stijf,
traag, en zwaar,
mijn rechterarm beeft,
voelt niet als deel van mijn lijf.

Een lach vervaagt
in een mimiekloos gelaat.

Ik alleen
kan hier doorheen.
«Kom meid, accepteren.»
Iedereen wordt oud en
moet dat leren.

Soms huil ik van binnen,
om het voorbije verleden,
om besloten besluiten,
herinneringen.

Spontane tranen.
Swingende stemmingen
niet aan te ontkomen.
Maar alstjeblieft,
geen paniek.
Lach maar,
hoor de muziek,
dans en geniet.

Leven is nog steeds het meervoud van LEF!
Ben gelukkig en besef,
het is mijn kracht,
die maakt dat er nu
een huis dat op me wacht,
met fantastisch uitzicht over het water.


Hier kan ik wonen helemaal tot ..........later.

verhuizen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 353