droeve schimmen
ik tracht, mijn liefste, om je te begrijpen
om jouw taal te spreken en jij de mijne
in al het weten wat wij in ons dragen
steekt de onwetendheid van angst
als een puberale pukkel de kop op
pijnlijk in onrijpe uitdrukken
tot bloedens aan toe snijden onze woorden
de ziel kapot en al wat rest is een teruggetrokken fragment
jij wordt de foetus en ik de ongesteldheid
het spijt mij de liefde zo te misbruiken
het houden van in de mond te nemen
we spugen het uit
en troosten het wanneer de twijfel kalmte wordt
en het zwarte en het witte
zich mengen tot het grijze
Geplaatst in de categorie: tijd