Weerzien
Ik stierf duizend doden
toen ik hem weer zag
ik had de schrik flink te pakken
kon wel door de grond heen zakken
daar stond de man wat ouder
maar nog met steeds dezelfde blik
en tot mijn grote schrik
sprak hij mij aan
op dezelfde lieflijke toon
zoals hij gewoon was
jaren geleden
hij trok een grimas
voor mij althans
voor zijn gevoel toonde hij vast een glimlach
hij sprak in één stuk door
over hoe mooi het was die dag
dat was niet mijn herinnering
ik was een jong en bang ding
was eigenlijk een klein vogeltje in zijn hand
in welke hel was ik beland
ik zei niets
en heb hem de rug toegekeerd
ik had het toch niet geleerd
hem eens de waarheid te zeggen
welke angst ik al die dagen
heimelijk met me mee moest dragen.
Zie ook: http://www.literairdichter.nl
Schrijver: Alexander Peters, 12 juni 2014
Geplaatst in de categorie: emoties