Verdriet in Khasab.
Op de pier van deze haven zag ik een verdriet
de tranen en de letters, in het zwart geschreven
je taal helaas, die toegang heb ik niet.
Ik vroeg een man met erudiete ogen
"welk verdriet, moet hij doorstaan?"
"ach", zei hij, "het is maar kletspraat, van die man."
Aan het einde van de pier, in 't beton geschreven
niet op de bergwand, onder handbereik
verdriet beschreven slechts voor hen, die zoeken?
Lang heb daar nagedacht
veel oorzaken kon ik zo benoemen
en die genoemd om daar, één traan te delen.
Je verdriet stond twee jaar daar beschreven
ik heb in 't tweede jaar, je beelden taal gezien
één jaar lang is het, dicht bij mij gebleven.
Het zoute water, wind en dagelijkse zon
zij wissen sneller dan voorzien, je sporen
de tekens zijn als stof, nu bezig heen te gaan.
Nu trof ik daar, de resten van een maaltijd aan
in jouw land is naar nu blijkt, dus ook een tijd
waarin alle wonden kunnen helen.
Zie ook: http://evertdeboerkunstschilder.nl
Schrijver: Evert de Boer, 19 maart 2015
Geplaatst in de categorie: verdriet
Jong Verdriet.
Een redelijke veronderstelling is; dat de schrijver voor het eerst verdriet heeft ervaren.