Hartenkreten

hartenkreet (nr. 48.591):

De nacht kust.

Prachtig ragfijn spinnenweb,
spiegeling van heelal,
broos vochtig parelland
hangend tussen heggenpoort
waar klimop het hout overwoekert
en bladeren de kleur van been en zilver dragen
beschenen door het zachte parelmoeren maanlicht.

De aarde dampt en ademt
met een zweem van verloren vrolijkheid
haar warmte uit
onder de bevroren korst.

Het is vrieskoud, de lucht is iel.

Ik laat me opnemen door de wind
in de nachtelijke vallende stilte.
Stilte die door mijn haren strijkt
en dan zuchtend de beelden van de dag opdraagt in gedachten en woorden.

Ik laat mij drijven op mijn ziels-weten
en bij elke omwenteling van gebeuren
laat ik de stilte een kus stelen van mijn mond
waarbij mijn lippen de toekomst prevelen
en zinnen uit het gouden kosmisch boek,
in nachtelijke stemkleuren,
eeuwenoude verhalen mijn gehoor gaan strelen.

Ik laat mij vangen in het nachtelijke wezen
tot de ochtend voorzichtig
haar vingers van licht
door de bleekwitte ochtendmist steekt
en een nieuwe dag zijn oorkonde preekt!