Hartenkreten

hartenkreet (nr. 48.597):

druppels

druppels

in de oneindig zwarte verte
hangt vaag een vreemd verlangen
naar een geurende bloemenblouse

kijkend door de wazige bril van toen
zag ik haar steeds door de polder
gaan, op weg naar de volwassenheid

zwaaiend in een open Lotus Elan
beten haar witte vriendelijke tanden
een afdruk van vele jaren in haar foto

zoute tranen liepen pijnlijk over mijn wang
proefde het einde van een spannend weerzien
veel rimpelende vragen prikten mijn geest

mooi gebied, de uitgestrekte polders
waar onze levens zouden lopen
langs een totaal verschillend pad

de afstand vormde de scheiding
tussen land van Maas en Waal
en het akkerdorp Klaaswaal

in een ontmoeting, een gesprek
aan een vuil verweerde tafel zou
ik splinters uit onze zielen trekken

kan er geen touw aan knopen
aan de rafels van de flarden
van het bruidskleed van weleer

‘k blijf door de druppels heen
hopen op haar verlichte glimlach
waarachter ik zo lang gevangen zit