Als bloemen konden spreken
Graag leg ik mijn oor te luisteren
naar het stille om me heen
geloof dat bloemen op de tafel
tot me willen spreken
ze zijn wel open
doch ik kan ze niet verstaan
zie nog teveel vervalste kleuren
van het leven in de schaduw
over de grenzen van het leven
die banden van geliefden breekt
noem het zielenpijn
soms denk ik dat uit zwijgen
woorden kunnen bloeien
die de schoonste bloem evenaart
fluistert zacht vanuit de knop een stem
dat bloemen weer zijn te verstaan
als onvervalste kleuren
opbloeien vanuit de ziel
die immer levensvreugde spreekt
daarom moet er stilte zijn
... Zou willen dat bloemen spreken konden, dan lacht mijn ziel ...
Schrijver: Anneke Bakker, 26 februari 2017Geplaatst in de categorie: filosofie
Mooi gedicht Anneke.
Denkbeeldig een bos bloemen naar jou:-)