Hartenkreten

hartenkreet (nr. 50.385):

Voorwinterdagen

De voorwinterdagen bevriezen
in de vroege ochtenden
de zonnewarmte boven struiken en graskruid .
De lucht hangt zwaar op het land
als een soort drukkend blok,
onzichtbaar en nevelig massief .
De wind, geurend naar aarde,
strijkt vluchtig over het koude stervende groen
om te verdwijnen tussen de duisterrode uitgebloeide novemberbomen.

Een straal zonlicht en haar iriserend spel bevriest nog voor ze grond kan raken.
Geen enkele bloem, bloesem of vrucht laat zich eeuwig dragen.
Elk seizoen gaat telkens dood
en voelt zich keer op keer verraden.

Ze wandelt aan de zoom
van herfst naar winter toe ,
gedrengt, verdronken en volgezogen
wonderlijk gestild door parelende herfstschoonheid van klamme kilte
in tijd en ijltempo voorbijgevlogen .

Voordat de stilte haar volledig van haar stem berooft
luistert ze gekluisterd naar een wulp
die in de verte schor, weemoedig fluit
en mee de eerste winterdagen inluidt.

Het wordt dan te stil om veel of zelfs fluisterend te praten.
En in haar zoektocht naar nieuw leven of een andere huid
verdwaalt ze stervend onder het vochtige bladerlaken .
Blindgevlogen in haar mistige akkerende armen
gaan ze samen wachten op het winterse ledikant ,
het schitterende witte deken over het aardse land !