Hap, Slik, Weg
Ach , wat weten ze nou
Alleen ik begrijp mezelf
Ooit zag ik toekomst
Boven mijn hoofd aasgieren
Lig half onder het zand
Kan haar hand net niet bereiken
Niet wetend of ze leeft
Maar ze beweegt
Door mensen al vergeten
In het oog gehouden
Niet door zwarte kruisen
Vluchten lukt niet meer
Het mocht niet zo zijn
Samen de wereld in
Zonder te verstoppen
Mijn huid is droog
Brand in mijn hoofd
Mijn ogen sluiten zich
Ik begin te dromen waar
Alles zo helder is
Maar waar zal ik gaan
Moet ik roepen -Mijn God
Ik lig hier voor haar
Kan haar hand net niet pakken
Praten lukt niet
Schreeuwen ook niet
Ik beweeg niet echt
Iemand praat tegen me
Maar weet niet wat hij zegt
Er gaat van alles door mijn hoofd
In het echt ben ik al dood
Vechtend voor haar
Terwijl ze naast me ligt naast me
Haar gezicht kan ik niet zien
Wel haar haren en tranen
Uiteindelijk stikt ze in laatste adem
Van het snikken
Ik wil haar kussen
Dus stap uit mijn lichaam
Knielend aan haar zij
Breekt mijn hart opnieuw
Hij bloed leeg
Ik voel het uit mij stromen
Alsof mijn lichaam huilt
Schreeuwend om genade
Ik zak in elkaar
Verslagen, verwond en verlaten
Naast haar op de grond
Smekend om genade
Stil staan van de tijd
De wereld in zijn achteruit
Tot ik opnieuw gevangen wordt
Samen met haar ben
Waar we nog gelukkig zijn
Dan is het verleden ineens
Toekomst waar pijn verdwenen is
Wetende wat te doen
Nu de gieren dagen discuseren
Over de delicatesse
Word ik opnieuw aangevallen
Tot ik kaal ben
Paul Christiaan
outlook.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: emoties
Paul Christiaan
61
Geef je reactie op deze inzending: