Dé sportvrouw Nadine Visser

Wauw!
Daar straalt de jonge Nadine Visser,
een knappe en talentvolle sportvrouw.
Zij maakt dan ook slechts sporadisch een misser.

Een dame met gespierde en lange benen.
Sneller dan degenen aan haar zij.
Uiterst krachtig tot in haar tenen.
Hierdoor is voor haar de finish al snel dichtbij.

Nadine blinkt dus uit in haar grote diversiteit aan talent.
Zo springt ze telkens weer hoger- en verder dan de rest,
en is ze iemand die steeds weer het hardste rent.
Kortom: ze is dus bij de verschillende sporten op haar best.

Nadine is nu eenmaal een overtuigende Waterman,
en daarom een doorzetter in haar prestaties.
Ze maakt er daarom altijd weer het allerbeste van,
en krijgt na afloop haar welverdiende felicitaties.

Zélfs betere tegenspelers worden door Nadine genekt,
niet omdat zij ze onbedoeld met een speer in hun ogen prikt,
want daardoor liggen ze namelijk niet languit gestrekt.
Nee, ze raken o.a. bij het hoogspringen in een touw verstrikt.
Want Nadine heeft namelijk een oogverblindende schoonheid,
zo zijn alleen haar ogen al om in te verdrinken...
Tegenspelers zijn hierdoor soms te veel afgeleid,
zodat ze in de wedstrijd niet langer rennen maar gaan hinken.

Dat strompelen doet me trouwens denken aan vallen,
en daarom moeten de schoenveters ook zorgvuldig gestrikt zijn.
Erover struikelen zal anders de wedstrijd flink vergallen,
want dat doet naast het verlies ook nog eens veel pijn.
Ik strik daarom graag eens haar veters met zo'n mascotte-pak aan:
zo'n grappige en lieve outfit heeft van die dikke handschoenen.
De voorbereiding is hierdoor langer voordat ze klaarstaat op de baan.
Want naast dat ik haar adidasjes eerst blinkend moet boenen,
moeten in haar schoenveters ook nog eens meerdere knopen.
En juist dát duurt dus wel even met van die grote mascotte-handen.
Maar zonder een driedubbele knoop zal de wedstrijd onveilig verlopen,
want dan kunnen haar veters al draaiend rond de hordes belanden.

Dus mocht mijn schrijverscarrière onverhoopt mislukken,
dan kan ik altijd nog als mascotte gaan solliciteren.
Ik mag dan ongestoord de knapste vrouwen tegen me aandrukken,
alleen moet ik dan eerst nog even de driedubbele schoenknoop leren.
Maar daarna kan ik vertoeven aan de voeten van de mooiste vrouwen,
niet ben bevreesd dat ik met de pijnlijke (blauw)SPAR gemerkt wordt:
o.a. haar kleding logo van de sponsoren die op haar kunnen bouwen.
Een aandoenlijke mascotte slaat Nadine dus heus niet aan gort.
Maar eerlijk is het alleen niet van een mascotte als stekelige egel,
want die mag ondanks zijn ruwe uiterlijk tóch dichtbij haar zijn.
Hij krijgt dus geen klap bij de hordes met een kegel,
en ook niet met haar blote handen want die stekels doen pijn.

Ik heb dus niet de angst om haar schoenen in mijn gezicht te krijgen,
of dat daar vervolgens nog iets anders uit zal voortkomen:
Dat Nadine de security erbij haalt die met een uitzetting gaan dreigen,
want een mascotte wordt door de bodyguards heus niet meegenomen.
Maar zonder zo'n pak zou ik het risico niet durven nemen.
Behalve als Nadine dan toevallig net last heeft van hielspoor,
want dán heb ik in haar plaats tijdelijk snellere benen,
en ontloop ik van haar een pijnlijke draai rond mijn oor.

Maar even alle gekheid op een (speer)stokje nou,
want ik ben altijd supertrots op Nederlands talent!
Zo ook op Nadine, deze getalenteerde en prachtige sportvrouw,
die voor haar prestaties dan ook terecht wereldwijd wordt erkent.

Ik wens Nadine veel succes en geluk toe in haar verdere carrière!
En ondertussen hoop ik op een foto met haar handtekening erop.
Maar misschien vindt ze mij een onredelijke te hoge horde barrière.
Als dat komt door dit gedicht dan sla ik mezelf nu voor mijn kop.
Ik heb er hoe dan ook mijn uiterste best op gedaan,
en ik hoop dat Nadine dit dan ook goed genoeg vindt...
Ik verwacht ook niet dat ze er applaudisserend voor gaat staan,
want dit gedicht is niet te vergelijken met een wedstrijd die ze wint.