De moed verloren

In deze donkere nacht ligt ze peinzend wakker,
haar gedachten gaan uit naar de vorige dag.
Had de wind haar gisteren maar geholpen,
maar door het suizen van de bomen
kon ze de woorden niet verstaan.
De nacht duurt zo lang en ze is bang,
had ze maar handen die konden praten,
dan zou ze misschien haar zelf kunnen troosten.
Nu weet ze niet wat ze moet doen.
De pijn heeft haar verscheurd en lam gemaakt,
kreeg ze maar de moed en kracht aangereikt
om het leven weer volledig op te pakken.
Maar iets in haar wil dat ze zich overgeeft, iets in haar
aan haar neerslachtige gevoelens en zelfmedelijden.
Mensen kunnen makkelijk praten,
maar voelen niet wat zij geestelijk meemaakt.
Zij wil zo graag weten wat de toekomst haar brengt.
Is er nog wel een toekomst in het verschiet?
Zo ligt zij in haar zelf te gissen,
zouden ze haar missen als ze er niet meer is?
Uiteindelijk is het met haar toch goed gekomen.
Ze heeft de wind gehoord en de woorden begrepen.
Nu kan ze met haar leven weer volledig verder gaan!

... Een vriend van mij schreef dit gedicht en ik dacht dat post ik even bij gedichten.nl,
misschien wordt het wel goedgekeurd.
Volgens mij is het een goede dichter! ...

Schrijver: Evert
Inzender: Claire Vanfleteren, 19 mei 2020

claire.vanfleterenskynet.be

moed

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 3 stemmen 70