COVID-DEMONSTRATIESTOET DOOR MIJN HAZENSTRAAT

Ik ben aan het tuinieren
In onze Wilde Hazentuin
Een gemeenschappelijke tuin
In de Jordaanse Hazenstraat
Waar we met 7 huurders
Van ons appartementsgebouw
Gebruik van mogen maken

Ik werk samen met een buurvrouw
Zij en ik verzorgen de tuin het meest
We spreken dan niet veel met elkaar
Maar laten elkaar wel weten
Wat we mooi vinden of wild, wauw vinden
De natuur kent zoveel geheimen
En de rust is ongekend en voelt fijn aan

Tot plotseling er lawaai, stevig lawaai klinkt
Door het steegje kijk ik op de Hazenstraat
Ik zie tientallen mensen lopen
Wat later er honderden wellicht duizend werden
Het geluid zwelt aan en ik snel
Naar de voordeur uit nieuwsgierigheid
Je kan over de hoofden lopen
Wat zal ik doen, zal ik het doen?

Ik herinner mij mijn vroegste straatoptreden
Ik zal 8 of 9 jaar zijn geweest
Had 6 weken kolonie achter de rug
Om aan te sterken op de Veluwe in Nunspeet
Als ik in bed lag fantaseerde ik van mijn terugkeer
Dan zou ik als Koningin Juliana zwaaien, wuiven naar het volk
Naar al de mensen op straat die mij opwachtte
Zal ik het doen, dacht ik, staande voor mijn voordeur?

Ik zette mijn liefste lach op
Keek de mensen echt aan, tinteling in m'n ogen
Knikte met mijn hoofd en ging zwaaien
Mensen zwaaiden vriendelijk terug
Kwamen lachend naar me toe
Grepen m’n hand, tikte op m’n schouder
Bloemen werden aangereikt
1 omhelsde me en 1 kuste me zelfs

Velen liepen met vlaggen, bordteksten
Anderen met bier aan de lip en in de hand
Vlaggen flaneerden in de lucht
Stemmen verhieven zich hevig
Er werd gezongen en geschreeuwd
Ik zag ook Jodensterren, en dacht ‘oh wat zorgelijk!’
Ik zag blije maar ook boze, bedroefde gezichten

De afgelaste en toch begonnen
Amsterdamse demonstratie
Tegen het Kabinet-Coronabeleid
Was in volle gang en in omvang lang
Er werd gefilmd en foto’s gemaakt
Tientallen agenten in gele hesjes begeleidden
Aan de stoet leek geen eind te komen
Aan mijn uithoudingsvermogen wel

M’n slijmbeursontsteking ging opsteken
Maar ook mijn incasseringsvermogen
Van toch uiteindelijk zoveel vriendelijkheid
‘T werd me teveel, werd me te machtig, te krachtig
Want wat vond ik het ook vooral lieve mensen
Goede mensen, ook mensen van onze democratie
Die niet zwaaiden naar mij als hun Koningin
Maar door ongewoon, ook gewoon te doen, te zijn, te bestaan

Hartelijk te zijn, lief te doen en niet hatelijk te doelen
Ik dacht bij de tulpen een vaas gunnend
‘Een waarachtige democratie heeft ook
Belangstelling voor de kleinste minderheid’
En vervolgens de vaas een prominente plek gevend
‘Maar dit is geen minderheid, ook geen meerderheid
Maar voldoende mensen die het echt, het hecht menend
Gehoord te worden, vooral niet, niet buitengesloten te worden!!

Jan Jacob Krediet van den Bos, RijksDichter des Koninkrijks

... Ik kom uit een Christelijk Hervormd Gezin, ouders waren van oorsprong gereformeerd;
God Koningin en VADER land waren mij met de paplepel ingegeven, daar lag mijn fundament maar ook mijn fantasie. De prinsessen Beatrix en Irene hingen boven mijn bed, bij het Wilhelmus kreeg ik een brok in de keel en groter dan ons Koninkrijk was mijn wereld niet en alhoewel ik nu beter weet, dringt af en toe mijn inprentingperiode als kind zich aan mij op als volwassen oudere man! Bij de foto: bewust heb ik zelf geen foto's gemaakt! ...

Zie ook: http://www.janjacobkrediet.nl

Schrijver: Jan Jacob Krediet, 21 november 2021