Hartenkreten

hartenkreet (nr. 56.198):

Afscheid...

Ik heb haar eventjes gekend,
mijn buurvrouw van hier tegenover.
Vanmiddag mocht ik haar nog zien,
ze lag daar met gesloten ogen.

Waarom wilde ik haar nog zien,
zo vraag ik mij?
Omdat ik van haar hield misschien.
Haar leven ging voorbij.

Ze was een bijzonder mens.
Zorgde steeds een beetje, ook voor mij.
Waar had ik dat aan te danken.
Misschien hield ze ook van mij.

Ik zal haar niet vergeten,
al ben ik ook al oud.
Ik hoor nog haar stem,
aan de lach erin, herken ik hem.

De bloemen die ze zomaar gaf,
waar ik dan voor moest zorgen, zogenaamd.
En ik voelde mij vereerd, werd het niet moe,
zij vertrouwde het mij toe.

Geregeld kwam ze even kijken,
praatte dan honderduit.
Ik zat dan stil te luisteren.
Een waterval van woorden
stortte ze over mij uit.

Over haar man, en hoe hij was gestorven,
de vele reizen die ze had gemaakt.
Doorspekt met heel veel anekdotes...
haar hele leven, ik werd erdoor geraakt.

Vanmiddag bleef het stil.
Ze lag daar maar.
Ik heb naar haar gekeken.
Een afscheid van een bijzonder mens.

Ja, zo bijzonder, maar haar leven nam een end.

Ik ben blij dat ik haar heb gekend.