Hartenkreten

hartenkreet (nr. 56.266):

Even...

Ik zie van jou,
alleen nog jouw gezicht.
Je bent al jaren niet meer hier.
Alleen maar een portret,
een dood stukje papier.

Ik put uit mijn herinnering
voor iets meer, daar ik je mis.
In mijn gedachten breng ik jou tot leven,
voor zover dat mogelijk is.

Soms helpt een woord dat iemand zegt,
een klank, een geur, een stem.
Een flits uit mijn gedachten.
Woorden gesproken, soms met klem.

Over wat eens was…
Het brengt mijn hart dan in beroering.
Een leven lang zo samen.
Soms komen tranen van ontroering.

’t Is geen verdriet, o nee.
Dat zou jij ook niet willen.
Jij nam het leven met een schaterlach.
Blij en vrolijk, elke dag.

Zelfs toen je zo ziek werd
en de dood jou niet liet gaan.
Kon je nog grapjes maken
over de tijd van jouw bestaan.

Jouw gedachten waren steeds voor mij.
Ik denk er dikwijls aan.
Ik mocht niet verdrietig kijken.
Je wees me nog op de weg,
die ik moest gaan.

Dat probeer ik ook te doen.
Jouw woorden helpen mij daarbij.
Het geluk dat jij bracht in mijn leven,
dat vergeet ik niet, nee…

Ook niet heel even.