Hartenkreten

hartenkreet (nr. 57.111):

DE NAJAARSWIND ZINGT WEER HAAR NAAM

De najaarswind zingt weer haar naam
door de hoge beuken die met rosse blaren staan
daar ligt een zerk, vergroend met mos
een lentetuil viooltjes is reeds lang verdord.

Hij moest niet zoeken om haar graf te vinden
zo vaak was hij hier op die plaats geweest
er was een draad die hun zielen bleef verbinden
zij was zijn eerste en grote liefde geweest.

hun liefdesroos werd vroeg in haar bloei beperkt
en nauwelijks en heel slecht wist ze te ontluiken
een ongeneeslijke ziekte had haar voorgoed gemerkt
er bleef niets, dan droevig die jong e knop te sluiten…

Samen hadden zij nog die helse strijd gestreden
gelachen, geschreid en in wanhoop gebeden
samen hadden zij toekomstplannen gebouwd
tot hij stil en sereen…haar handen had gevouwd

Als een engel was zij naar de hemel gegaan
zo jong, zo schoon en maagdelijk wit.
hij had nog witte bloempjes door haar haren geschikt
en aan zijn hart een eeuwige belofte gedaan…

De najaarswind zingt weer haar naam
door de hoge beuken die nog met rosse blaren staan.
Nu speelde de herfstzon er zelfs heel krachtig door
plots besefte hij : dat hij haar nooit echt verloor!