HET MEEST VERVELENDE, HET ALLERMEEST VERACHTELIJKE

Het meest vervelende
niet verachtelijke
ze weten vaak niet wat ze doen
wat ze je aandoen
wat ze mij aandoen

als ze je gaan verbeteren
aansturen, begeleiden, controleren
of nog erger helpen
"Gooi toch weg, wat heb je eraan
wie opruimt, ruimt z'n hoofd op
je bent zo bewaarderig, je verzamelt zoveel!"

of iets in een persoonlijk historisch perspectief plaatsen
"Ja, je bent altijd zo geweest ja, je zou eens moeten veranderen"
die opmerkingen, aansturing 'light' kan ik nog wel hebben
maar zwaardere wegen zo zwaar op mijn gemoed
ik ervaar dan nada, ' wie goed doet, goed ontmoet'

probeer ook geen oplossingen aan te dragen
waarvan je kan vermoeden
dat ze bij jezelf
ook geen wortel schieten
en dan dat doorpakken plakt bij mij niet, niet!

bemoei je ook niet te direct
met mijn gezondheid, mijn voedsel, mijn snoepen
mijn spijsvertering, mijn plas, mijn drollen
mijn winden, mijn boeren, mijn kauwen
mijn baard, mijn haar, mijn hoed, hoe ik groet

bij de zender liggen er lagen van onzekerheid onder en bovenop
en veelal identieke verbloemende eigenschappen
maar ik gooi geen zout in hun w(z)onden, zonde van het zout
ik probeer maximaal zoet te blijven
maar als ze tergend tot het bot gaan, kan ik losgaan

maar doorgaans zeg ik "Ik vertrek, het ligt aan mij
ik ben ik en jij bent jij!"
en zelfs in mijn vaste relatie (vrienden vanaf 1984)
volgt er een stevige diepe dialoog, welke niet liegt
maar de persoonlijke pijn over en weer bloot legt

maar dan toch het verachtelijke, het meest pijnlijke:
laat mij Jan Jacob niet wachten
zet mij man en mens niet in de wacht met:
"Ik wil je even niet horen, niet zien"
als er iets mis is of iets wringt
niet kort en niet lang, niet, niet doen!

ik heb namelijk op vele terreinen
al veel te lang moeten wachten, afwachten
en daar ben ik klaar mee, finito
en o.k. ik geef toe, ik geef het toe:
ik ben moeilijk, lastig en te doorgronden?
doe dat maar als ik onder de grond lig!