Schreeuwen in fluistering
1.Soms
Soms wil ik mijn schedel breken.
Gedachten laten verdwalen,
langs monsters en demonen.
Ze lachen naar me.
Soms kan ik niet meer roepen.
Dan lig ik daar, starend naar het witte plafond.
Omdraaien lukt niet – geklemd
tussen mezelf en hem.
Soms roep ik,
maar waarom?
Zonder iets. Zonder iemand.
Alleen dat witte plafond.
2. Het witte plafond
Hij kijkt niet,
maar hij ziet
alles.
Hij zegt niets,
maar zijn stilte
weegt zwaarder
dan welk woord
dan ook.
Ik tel de barsten
zoals anderen
dagen tellen.
Ik wacht
tot hij knippert,
maar hij blijft
onbewogen.
Soms denk ik:
als ik lang genoeg kijk,
scheurt hij open
en slokt hij me op
in zijn wit.
Wit
zonder einde,
zonder richting,
zonder mij.
Ik ben hier.
Ik zeg dat zachtjes,
telkens opnieuw:
ik ben hier
ik ben hier
ik ben—
maar hij
antwoordt
niet.
Hij is er gewoon.
Altijd.
Zoals adem.
Zoals leegte.
Zoals… ik?
3. Het Antwoord
Je staart naar mij
alsof ik je iets schuldig ben.
Alsof mijn stilte
een keuze was.
Alsof adem
iets is
dat ik kan weigeren.
Jij telt barsten?
Ik tel je blikken.
Elke seconde
druk je jezelf dieper
in mijn vlakke huid,
alsof ik jou
moet dragen.
Je zegt:
ik ben hier.
Alsof dat iets betekent.
Alsof aanwezigheid
niet allang veranderd is
in een schim.
Jij wacht op beweging—
maar wat zou je doen
als ik eindelijk bewoog?
Als ik openscheurde
en jou toonde
wat jij werkelijk bent?
Ik ben geen leegte.
Jij bent dat.
Ik ben geen gewicht.
Jij draagt dat.
Ik ben geen stem.
Jij schreeuwt in fluisteringen
en noemt dat stilte.
Jij noemt mij
onbewogen.
Maar ik ben alleen
een spiegel.
Jij bent degene
die weigert
te knipperen.
En als jij breekt,
is het niet ik
die scheurt—
maar jij,
in jezelf,
tegen mij aan.
... Er zijn momenten waarop stilte geen rust geeft, maar gewicht wordt.
Waarop een plafond geen grens is tussen kamer en dak, maar tussen ik en ik.
Dit drieluik is geschreven in die momenten.
Schreeuwen in Fluisteringen is een poging om vorm te geven aan mentale spanning – aan de warboel van gedachten die geen uitweg vinden, aan het verlangen naar erkenning in een wereld die niet terugpraat, aan het gevecht met iets dat misschien wel in jezelf zit.
De drie delen vormen samen een confrontatie: tussen gevoel en waarneming, tussen mens en ruimte, tussen stem en spiegel.
Soms is fluisteren harder dan schreeuwen.
Soms is het wit van een plafond de grootste schaduw. ...
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: welzijn
Depressie
48
Geef je reactie op deze inzending: