Cyclus:Vallen en Blijven ( deel 1 )
Voorwoord
Sommige verhalen beginnen niet bij een geboorte, maar bij een breuk.
Niet bij hoop, maar bij het verlies ervan.
Wat je straks leest is geen fictie, geen poëzie om te behagen, geen poging tot verfraaiing van pijn. Het is de echo van een val — letterlijk én figuurlijk — en het aarzelende begin van een terugkeer.
Dit is het verhaal van een man die sprong.
Niet om te vliegen, maar om te verdwijnen.
Die de diepte zocht om eindelijk stilte te vinden,
maar die — tegen zijn verwachting in — bleef.
Het is rauw. Het is eerlijk. Het doet pijn.
Maar het is ook: overleven, langzaam ontwaken, en iets kleins durven planten in dorre grond.
Voor wie ooit aan de rand stond — of daar nog staat — moge dit geen handleiding zijn, maar een hand op je schouder.
Een fluistering: je bent niet de enige.
En soms is blijven het dapperste wat je kunt doen.
Deel 1: Ik sprong
ik stond daar
als een leeggelopen man
geen tranen meer
geen waarom meer
alleen dat helse vacuüm in mijn borst
waar ooit mijn meisjes zaten
hun stemmen
hun armen
hun ‘papa’
zij waren weg
en ik —
ik was een vergeten blad
in een vuile wind
die niemand nog las
de brug keek niet om
de rails lagen klaar
als koude slangen
wachtend op een einde
ik heb gesprongen
niet om te vliegen
maar om te verdwijnen
eindelijk
stil
maar ik viel verkeerd
alsof zelfs de dood me afwees
mijn lichaam kraakte
de wereld bleef
vreselijk
aan
en ik lag daar
gebroken
niet dood
maar levend genoeg
om alles opnieuw te voelen:
de schaamte
de woede
de leegte
de stem in mijn hoofd
die zei: “zie je wel,
zelfs dit kan je niet goed.”
niemand kwam meteen
niemand hield me vast
alleen de stenen
de kou
de kloppende pijn
en de seconden
die maar bleven komen
ik wou schreeuwen
maar had geen naam meer
zelfs die had ik achtergelaten
op die brug
bij hen
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: verdriet
rouw
32
Geef je reactie op deze inzending: