Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...

Te veel woorden die ik herhaal,
of worden ze herhaald?
Kan je ze eruit halen, ze uitlaten,
ik wil ze achter me laten.
Maar ze net niet verlaten.
Laat het, het is al laat, dus we kunnen niet wachten.
Verwachtte je iets, iemand of een emotie op voorhand,
dat je een traan gaf?

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
wat wordt er vandaag van me verwacht?
Ondenkbare, talloze ideeën van anderen
die mij pletten, die het leven zwaar maken.
Vellen papier, zoals ik nu ben,
heb ik volgeschreven met mijn lijnen.
Overdreven?
Je moet ze maar eens overnemen, afdrukken,
ze zijn al afgedrukt.
Ze zijn zoals ik: onder een hevige druk.
Een duim of een idee,
ze zijn allebei even erg.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
is de top van deze ijsberg eindelijk geraakt?
Kan ik nu eindelijk niets meer missen,
is het dit keer raak?
Kan ik eindelijk stoppen met zagen
over wat ik nog had moeten doen?
Is de toekomst eindelijk niet meer achter me aan?
Het leven wordt koud, het leven wordt koud,
het verwelkt, het vergaat.
De momenten van geluk spelen in mijn hart
als een theater.
Kaartspelen, je mag raden.
Is de spiegel achter me te dichtbij?
Kan je daardoor mijn kaarten zien?
Het is niet erg, ik had een Harten Vier.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
is het vandaag het vieren waard?
Is het eindelijk een dag van geluk
na een tragisch ongeval?
De ijsberg ligt open, alles komt naar voren.
Alle woorden die op papier stonden
worden opgenomen, gelezen en verder gezongen.
Mijn teksten worden groter.
Ze voegen toe, ze schrappen weg.
De ideeën kunnen niet meer verdwijnen.
Maar ze huilt, de spiegel huilt.
Waar ik mezelf het best in kon zien,
kan ik mezelf niet meer in herkennen.
Ze leeft met een figuur,
maar dat figuur ben ik niet.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
leer jij eindelijk wie ik was?
Je denkt te weten wie ik ben,
maar je weet niets van mij.
Toch vond je het fijn om met mij te praten.
Dat gevoel kon ik evenwaardig met jou delen.
Maar je huilt, en dat snijdt in mij.
De verstrooide kamer.
Later zal je erin mogen stappen,
maar vandaag niet.
Alles is door elkaar,
maar alles ziet jou.
Of zei ik het verkeerd?
Ik bedoel dat ik mezelf vond,
ik vond mezelf uiteindelijk,
maar ik vond hem in jou.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
wist je dat de ogen de spiegels van de ziel zijn?
Te veel woorden.
Ik begon met te veel woorden
omdat ik jou niet kon definiëren.
Ik moest zoveel over je schrijven.
Natuurlijk pleegde de buitendruk mijn lichaam.
Diezelfde traan die ik je gaf
liet je vallen,
ze bleef niet op je kleven.
De ijsberg ging over het ongeval,
maar achteraf bleek het veel meer dan dat.
Ik werd eindelijk geraakt.
Alles klopte, behalve mijn hart.
De vier harten die ik toen had,
ironisch hoe al die kamers nu op slot staan.
Aan een sloot of oceaan
drijven vellen papier die alles dragen.
Mijn alles was blijkbaar jij,
die ik als mijn spiegelbeeld nam.
Ik zeur over alles, ik weet dat ik koppig ben,
maar ik weet ook dat ik dol op je ben.
Je bent mij niet.
Je bent niet de persoon waarover ik negatief ben.
Jij bent de persoon
bij wie ik mezelf kon zijn.
Wanneer ik dit gedicht herlees,
lijkt alles wazig.
Heb je een doekje voor brillen?
Ik heb de mijne thuis vergeten.
Ik kan niet alles meer scherp lezen.
Ze lijken te dansen, te bewegen.
Zie jij het ook,
of is er zout water voor mijn ogen?
We zijn niet eens op zee,
Dus van waar komt ze?

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
wist je dat jouw ogen in mijn netvlies zijn verbrand?
Het koude weer van die ijsberg
waarin ik over mezelf kon schrijven
was een mogelijk klimaat.
Koud,
terwijl er altijd een kampvuur naast me stond.
Jij stond naast me,
maar je ogen waren ijskoud.
In die ijskoude omgeving
ontmoette ik juist mezelf, mevrouw.
De kamer is rommelig,
de gedichten gaan over alles
wat ik mijn alles noem.
Dit is alles wat ik je vannacht kan geven,
alles wat ik je altijd al wilde afstaan.
Ik neem afstand van mezelf,
want vannacht kijk ik niet door dat mooie raam
naar je ziel.
Het spiegelbeeld van mezelf
staart mij aan vanuit jouw ogen.
Daar wil ik begraven worden,
als het ooit kan,
maar helaas is dat te vroeg
of te laat.
Ik lees dit gedicht liever vannacht
door een grijs-blauwe lens
dan dat het voor altijd vergaat.
Het slaat zich op in gedachten en herinneringen.
Hoe zou je het kunnen vergeten
als het zo’n grote impact achterlaat?

Dus spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
wie is het mooiste van ze allemaal?

... Een gedicht dat draait rond het centrale idee van de spiegel. De spiegel in dit verhaal is niet alleen een object, maar ook de Ander, jezelf, en taal en woorden.

De rest van de inhoud is wat je ervan begrijpt. ...

Schrijver: Thaumazein
29 december 2025

Geplaatst in de categorie: actualiteit