film
dit wordt een droef gedicht
over een film, die nooit
verdwijnen zal en
slechts bestemd voor
een enkele toeschouwer
krampachtig sluit ik mijn
ogen met als enige
resultaat een nog
indringender beleven van
deze fatale beelden
keer op keer ga ik de
confrontatie aan, de ene
keer in gelatenheid,
dan weer met gebalde
vuisten van woede
het was een leven dat slechts
zo kort leven mocht zijn,
als flarden nevel, de
stille getuigen van
een kille nacht
die enige tijd later vervagen
en ruw verdreven worden
door de warme stralen
van de opkomende
lentezon
deze lente, die voor jou nooit
een zomer werd, beleef ik
ieder jaar opnieuw, toch
lach ik, omdat ik anders
huilen moet
Geplaatst in de categorie: film