Het onbekende jongetje

Je was zo lief, zo heel spontaan
met blije ogen keek jij mij aan,
je sloeg je armen om mij heen
jouw leuke lach, voor mij alleen.
Toch had ik jou nog nooit gezien
en na vandaag, nooit meer misschien,
maar jij maakte iets los in mij
jouw warmte maakte mij zo blij.

Diep in gedachten ben ik gegaan
terug naar huis, bij jou vandaan,
ik heb jouw naam niet eens gehoord,
maar men noemt jou "geestelijk gestoord"
gehandicapt, dus "onvolmaakt?"
toch is er een die over jou waakt.
Gods liefde was 't wat ik zag,
weerspiegeld in je ogen, in jouw gulle lach.

Telkens weer kwam je bij me staan
en jij, jij keek me werkelijk aan.
Hoe vaak gebeurt het dat we mensen ontmoeten,
ze geven je een hand, al starend op hun voeten
en of je nu blij bent, of vol van verdriet,
ze hebben geen interesse, ze merken het niet.
Ze hebben geen warmte om weg te geven
hun harten zijn koud, evenals hun leven.

Op zichzelf gericht is hun bestaan,
ze hebben geen liefde, ze zijn niet spontaan.
Vol van gedachten, problemen en zorgen
zijn ze vast bezig met overmorgen
en als God tot hen spreekt, zij horen geen woord,
dan vraag ik mij af, wie is er "geestelijk gestoord?"

Een kind, zo blij en opgetogen
met een liefdevol hart en stralende ogen,
met een naam geschreven in Gods hand
ook al had'ie misschien iets minder verstand?
Of een slimme, knappe, zelfbewuste persoon
die niet luistert naar God, niet komt voor Zijn troon,
die zoveel moet denken dat hij anderen vergeet
en soms zo verward is dat hij het zelf niet meer weet?

Ik denk dat wij zo mogen zijn als dat kind,
eenvoudig, spontaan en door God bemind.
Een liefde die straalt uit onze ogen
en een hart vol vrede en mededogen.
Dat kind is in Gods ogen volmaakt,
gehandicapt ben je pas dan,
als Gods liefde je hart niet meer raakt.

Schrijver: Hartenzoeker
Inzender: Ingrid, 9 mei 2003

isteenbeekhotmail.com

gehandicapt

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 27 stemmen 1.682