verdwaald

je rijdt in je rolstoel
door de gang
tot aan de afgesloten deur
naar het trappenportaal
je wacht op de bus
ik geef je een kus
je bent verdwaald in jezelf

je kijkt me aan
met nietszeggende ogen
alsof ik in de verte sta
woorden die ik zeg
zweven schijnbaar hulpeloos
zelfs: 'je bent de liefste, ma'.

als ik afscheid neem
zeg je mij gedag
alsof een onbekende
ik aai met mijn hand
vingers door het zilver
als een kam
'tot morgen, mam'.

Schrijver: Wim Niesten, 12 juli 2003

wimniestengedichtenmsn.com

dement

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 7 stemmen 1.343