Mijn verdriet
Ik zit hier heel alleen
en kijk voorzichtig om me heen.
Dat komt doordat ik me schaam,
ik schaam me voor mijn lichaam.
Mijn ogen zijn te klein en mijn neus weer te groot,
dat vind ik idioot.
Mijn benen zijn te kort en mijn romp te lang,
ik plak mezelf het liefste achter het behang.
Vrienden heb ik niet.
Ik ben een zielepiet.
Niemand kijkt naar me om,
ze vinden me stom.
Soms denk ik ik wil dood.
ik beland later toch in de goot.
Maar wat heb ik er aan om dood te gaan?
Ik weet het niet, daarom blijf ik toch maar bestaan.
Ik kan beter iets van mijn leven proberen te maken
en zo iets verder te geraken.
Daraom blijf ik toch maar leven
en probeer er alles voor te geven.
Geplaatst in de categorie: verdriet