Een groot pleeggezin.
Wat zal ik zeggen?
Hoe zal ik het uitleggen.
Wij zijn een groot gezin,
dat is in deze tijd niet in.
7 kinderen verschillend bij elkaar,
vaak druk vaak gezellig en soms wel eens naar.
Net als een bos met bloemen,
zo'n gemengd boeket
in een vaas bij elkaar gezet.
Een hoge stevige vaas,
dat is veilig dat is de baas.
Hetzelfde water waar we allemaal van drinken,
hetzelfde water waar we in schitteren en blinken.
Allemaal een andere vorm een andere kleur,
en toch kwamen we binnen door dezelfde deur.
Soms komt er zomaar een nieuwe bloem tussen,
dan deel je de vaas met broers en zussen.
En dan gaat er zomaar een weg, huilen, boosheid,
onbegrip, omzekerheid, vragen of gewoon pech.
We roepen dan wel eens barst jij dan maar zeg!
En ben je nog zo vervelend dan is daar weer die vaas,
het water dat werkt helend.
En daar waar een stengel geknakt is door groot verdriet,
ondersteunen we met z'n allen,
zo moeilijk is dat toch niet.
Anderen vinden ons misschien wel raar,
maar we kleuren zo goed bij elkaar.
Je ziet ons groeien stevig worden en open komen,
wie ons ziet krijgt weer toekomst heeft weer dromen.
Een wereld verbeteren dat kunnen we niet
Maar aan enkelen goed doen, elkaar steunen in verdriet.
En daarom dat we als geheel staan te prijken.
En zeg nu zelf wie een mooie bos met bloemen ziet,
Zo harmonieus, zo fris en vrolijk,
dat die mens daarvan geniet.
Samen groeien en samen bloeien,
dat is de boodschap die God voor ons heefd,
Dat je om elkaar geeft !!
Geplaatst in de categorie: emoties
Jolanda
hebt.