Van knop tot bloem
Een rozenknop, half verdronken, half geknakt
probeert al vechtend toch rechtop te staan
heeft tederheid en warmte opgepakt
waardoor haar eigen wortel aan kan slaan
hoe zeer de doornen aan haar prikken
zij hakt ze af en gooit ze op de grond
ze laat zich niet meer door hen verstikken
ze hebben haar lang genoeg verwond
zonder de doornen gaat het groeien beter
ze ziet ze liggen maar het deert haar niet
ze heeft het altijd wel geweten
het waren stekels van verdriet
eindelijk kan ze zelf als rozenknop
haar blaadjes gaan ontvouwen
ze bloeit heel open en steekt haar kop
het licht in, vol vertrouwen
ze kijkt omhoog en bloeit bij ieder compliment
ze overwint en laat sindsdien
aan ieder die zichzelf in haar herkent
haar mooie diepe kleuren zien
Geplaatst in de categorie: verdriet