inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 7.104):

11.35

Elf vijfendertig, hij haalt nog een beker koffie
de trein op weg naar haar is weer te laat
Hij nipt de bruine drab en hij vraagt zich af of-ie
nog wel zo welkom is in ’t huis waarheen hij gaat
De duif op het perron is een teken, dat is zeker
als die straks op hem toestapt zit het goed
dan houdt ze nog van hem, hij bijt wat in zijn beker
en ziet hoe verderop een vrouw een man begroet

Geschrokken kijkt hij op, zijn vrouw en duif verdwenen
Hij zucht en bladert nietsziend in zijn boek
Dan hoort ie zacht gekuch, passeren hem haar benen
gestoken in een veel te strakke, zwarte broek
Hij weet dat het niet hoort, hij zou niet kijken mogen
maar hij kan het niet helpen dat hij kijkt
Hij streelt de fee in het zwart behoedzaam met zijn ogen
en weet dat zijn gedachten haar hebben bereikt

Hij voelt: nu kijkt ze terug, een glimlach om de lippen
Hij pakt zijn shag, draait nonchalant een sigaret
Hij denkt haar in zijn bed, voelt zijn aansteker wegglippen
Zijn broek knelt als hij denkt aan haar en aan de pret
Elfvierenveertig: het treinstel dendert binnen
Gehaast pakt hij zijn spullen en stapt in
En zij blijft staan, zeer in de war, verward over haar zinnen
Ze heeft voor ’t eerst gefaald als de perron-godin

Schrijver: peter paul
Inzender: scrabeus, 1 februari 2004


Geplaatst in de categorie: vrouwen

3.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 1.914

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Fab
Datum:
1 februari 2004
Email:
iemandhotmail.com
Ik vind het een prachtig gedicht. Geen verdere woorden voor, gewoon prachtig.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)