DAT ENE WOORDJE: BLIJF
Eerst pakte ik zachtjes je handen
streelde daarna je gezicht
ik voelde de tranen onder m'n vingers
je blik bleef op mij gericht.
Woorden kon je niet uitspreken
maar gebaarde of ik wou schrijven
het liefst zou ik niet weggaan
maar kon niet langer blijven.
Ik voelde een snik in m'n keel
mijn hele lichaam trilde
omdat ik toch echt moest gaan
maar het helemaal niet wilde.
Ik nam je nog één keer in m'n armen
voelde een siddering door je lijf
toen je met de grootste inspanning
nog één keer kon zeggen : blijf.
En ik ben bij jou gebleven
om nooit meer weg te gaan
want hoe moeilijk het ook is
we zullen ons er samen doorheen slaan.
Inzender: Janny, 28 september 2004
Geplaatst in de categorie: emoties