Hartenkreten

hartenkreet (nr. 11.937):

COPD

Een ziekte met een naam
maar zonder een gezicht.
Van buiten is niet te zien
wat het in mij heeft aangericht.

De vermoeidheid, de wanhoop,
het verdriet, de pijn.
Worden niet begrepen in een
wereld waar alles te zien moet zijn.

Ik lach, ik doe vrolijk,
niet altijd even oprecht.
Het sloopte me van binnen,
het is een lang en eenzaam gevecht.

Ik ben niet meer wie ik ooit was,
ik kan niet meer wat ik ooit kon.
Maar ook voor mij schijnt nog steeds
de warme levenszon.

Ik heb familie en lieve vrienden,
zij kennen mijn enige wens.
Zij luisteren en beschouwen me
niet als zieke maar als mens.

Schrijver: Theo
Inzender: Mireille, 19 januari 2005

Geplaatst in de categorie: ziekte

COPD

3.6 met 21 stemmen

3.359

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Natasja, 8 maand geleden

Heel mooi gedicht. Het schudt je wel even wakker. Mijn moeder is helaas op 27/06/24 op 69-jarige leeftijd overleden. Zij kampte al zeker 15 jaar met COPD stadium 4. Ik heb ook altijd gedacht dat het wel meeviel en dat mijn moeder altijd wel een smoesje bedacht om maar niets leuks te doen.
Na dit gedicht gevonden te hebben na het leegruimen van het huis barstte ik in tranen uit. Nu begrijp ik pas wat ze door deze ziekte allemaal mee heeft moeten maken en hoe eenzaam ze geweest moet zijn om door niemand begrepen te worden. Ze was echt een powervrouw en heeft tot het einde gevochten. Maar het frustrerende van alles is dat ze gevallen was, haar heup had gebroken en uiteindelijk is gestorven door de morfine tegen de pijn. Mijn moeder zag ook altijd nog de mooie dingen van het leven en wilde deze aardbol ook nog zeker niet verlaten, ondanks dat ze nergens meer kwam en alleen nog maar thuis zat.
Dus lieve mensen: COPD is wel degelijk een sluipende ziekte die het leven van mensen zeer onaangenaam maakt doordat ze niet begrepen worden. Geef deze mensen veel liefde, steun en een praatje met een bakkie koffie want dat hebben ze echt nodig en dat verdienen ze ook en ze voelen zich begrepen..
Ik heb het er heel moeilijk mee dat ik ons ma nooit goed begrepen heb omdat ze ook niet zo'n prater was.

marian, 16 jaar geleden

ik weet dat het moeilijk is, maar blijf positief.
ik sta zelf al een jaar te wachten op twee longen, ik begrijp je, ik heb er zelf ook alles aan gedaan van revalidatie in katwijk tot dekkerswald in groesbeek, maar nog steeds moet ik mensen uitleggen dat ik niet alles meer kan.
mooi gedicht.

Ella, 20 jaar geleden

Een heel mooi gedicht. Heb dit dan ook op mijn site www.longziekte.web-log.nl gezet omdat het goed op mijn site aansluit.
Dank je wel en heel veel sterkte!

gerard, 20 jaar geleden

Ik heb zelf een longziekte die a.a.d heet. Dit gedicht spreek mij zeer aan. De dichter weet hoe een copd-zieken zich voelen. De mensen in je omgeving weten niet wat wij voelen en maken opmerkingen van: hij kan nog best wel werken.
Ik heb dit gedicht doorgestuurd naar mijn longarts om te vragen om dit op te hangen want velen van ons zal dit wel aanspreken en steun geven. Bedankt voor dit gedicht.

soraya, 20 jaar geleden

Ik weet hoe moeilijk het is om ziek te zijn van binnen en niet aan de buiten kant te zien.
Ik vind het een heel mooi gedicht, echt zoals het is.

Geef je reactie op deze inzending: