ode aan de Vlamingen

Dood zijn wij
en tóch zijn wij in leven
zij aan zij
staan wij
naast elkander in ons nauwe graf

Struiken, modder, ijs en steen,
vertellen niet,
kunnen doden echt niet leren spreken
zoals men ziet
het gelaat gaat snel verbleken
het wordt koud

Slechts even
was het streven
de hel te overleven
al wat ons na al die tijd
nog steeds
in leven houdt.

Jij en hij
niet moedig en niet laf
staan naast mij
de zon gaat onder
de donder wil maar niet verstommen
en wij verdomme
wij wachten trouw ons dodenvonnis af.

Schrijver: katan, 1 mei 2005

katan28hotmail.com

oorlog vergeefs

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 5 stemmen 495