Met passieloos verlof
Het diepste verlangen ligt geborgen.
Veilig daar, bedekt door stof,
de gratie vervangen, door teder emotie gestorven.
Wat rest is een vlek, met passieloos verlof...
Een belastend drama,
geen liefde zo zwaar.
Een vergroot panorama,
mijn hart kijkt ernaar...
Zo zwart kan het zijn,
gearceerd door het licht.
De ruimte te klein,
door liefde ontwricht..
Ik zal blijven wachten,
op de dag van bevrijding.
Ik zal blijven wachten,
tot het ijs zal verworden;
tot een zee van rust,
in een tijd verlangen...
Ik zal blijven wachten op die dag...
dat ik niet meer van je hou.
Geplaatst in de categorie: ex-liefde
maar een hoofdstuk uit het verleden
om te koesteren in het heden..