Betoverd nu, in winterdood
Betoverd nu, in winterdood
in laatst verlangen, waterschoot
rust mijn ziel, mijn pijnlijk hart
al was het om de dag te dragen
Mijn zucht, mijn damp als ademstroom
als draden, die de vlinders vlogen
verdwenen in landschapspaden
Enkel wit
het vocht hangt boven aarde
in de slaap, die mijn dood verdrijft
het is de nacht, die naderschrijdt
Ik bereid me voor
op de tocht der eeuwen
op het uur
dat bijna morgen is
Geplaatst in de categorie: overlijden