ik wacht en ik wacht en ik wacht ik kan het gevoel niet benoemen en heb ook geen tijd om me met mijzelf te verzoenen. van spiegelbeeld naar boven zelfs de zon verbergt zich bij mijn aanzicht toch vraag ik Hem om Zijn licht. ik ga zitten op mijn groene stoel met mijn knieën over elkaar strijk ik mijn haar glad als een trotse pauw vorm ik…

het leven zoals dat was begonnen nam geen keer maar rondde dan kwam het punt voorbij het leidende motief, dat was niet jij dat waren ook niet wij maar dat waarvoor wij stonden als punt een kans een leergang door de tijd, het levenslied, de offerdans , een loutering, winst èn verlies , een nieuwe ronde…

Ik kijk om naar dat wat was vaak maakbaar soms als los zand weg gegleden voor even vertraagt de tijd dan vervolgt zij haar pas…

Hassi, Hansipansi uit het oog verloren broertje, teruggekomen kwam ik een wereldgozer tegen Bolknak, maar niet de sigaar Gevoel met handen gegeven Vanuit zijn tenen Ik groet je, Hamol, En jij begrijpt wat ik voel.…

Ik kijk in een gebarsten spiegel in het aangeslagen condens, vol met jeugd sentimenten van een oud gebroken mens, mijn gezicht met diepe groeven één voor één met een verhaal, alle jeugdherinneringen, sommigen met een eigen wens. Niet meer denken aan 't verleden ik stop het weg in mijn verdriet laat me weer opnieuw ontdekken wat de wereld…

Hoe steel ik je woorden? Hoe lach ik jouw stralende lach? Hoe word ik als jij Stabiel en vaardig van slag? Ik krimp in je bijzijn Verschrompel en verstom Hoe kom jij zo perfect En ik zo min en dom? Ik krab je ogen nog wel uit Ik ruk de lippen van je mond Je oren wil ik ook En zelfs de billen van je kont Dan loop ik rond met vaste tred…

Ik tel niet mee. En jij? Ben jij er ook zo een? Dan zijn wij met z'n tweeën. Ssst, mondje dicht; Men zou ons erom verbannen. Triest eigenlijk, om mee te tellen, Wat ordinair om als een kikker Levenslang je naam te kwaken Tot een moeras dat je bewondert. (vrij naar Emely Dickinson)…

Er wezen, er zijn, erbij horen, wat wil een mens nog meer? iets van liefde? genegenheid? vertrouwen? vriendschap? het is soms maar een klein detail, dat kan al héél véél doen voor een mens, een mens zo als jij en ik, laten we blij wezen dat we er zijn !…

Kleine vlinder met je kleurige vleugels van zachte zijde en vol pracht neem me mee naar de overzijde waar de natuur nog naar me lacht. neem me mee naar intens verlangen naar een warme kus op mijn wang laat me genieten van de vrijheid van stilte en sirene rust, laat me ontdooien onder de sterren die stralen aan de zwoele nacht Kleine vlinder…

In mijn zitzak keek ik zomaar wat TV Ineens keek Verlangen met mij mee En ergens vroeg ik: wie ben je? Aan het ontbijt zat ik te mijmeren Verlangen schoof zachtjes aan En ik wilde toen spontaan eens vragen: wat ben je? Telkens was er ergens iets, waardoor het er weer was Zoals in de winkel (die keer toen op de fiets) Zat het onzichtbaar…

Voor Annemiek Het kan alle kanten heen: soms spoelt het aan op de kust, neemt schelpen en wieren mee, soms lacht het gelukzalig de hemel stuk. Hoe ondubbelzinnig het vertier van meeuwen. Ben jij dat die eigenzinnig je initialen in het natte zand krast? Spat jij spontaan de spetters in het rond? Kom, leer mij spelen, leer mij…

de klaarte van mijn woorden schep ik in je ogen mijn patio bekleed ik lichtgevoelig met je blik op de muren beeft veelkleurig ieder ogenblik nu ik heimelijk liederen zing die ik op je lippen ving.…

kom wonen waar ik woon het gras is groener er is meer tijd om te verlangen naar wat je misschien zoekt bomen wuiven in de wind diepe grachten waar je volop boterbloemen vind kom wonen waar ik woon het gras is jonger er is meer tijd om te verlangen naar wat je misschien mist.…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven tot de zwaartekracht ze op de knieën dwingt. Samensmeltend tot een vesting waar het laaiende wit onophoudelijk op poorten beukt in deze eindeloze vlakte weet ik niet waar ik leven kan…

Ik lach want liefde bestaat en de wereld vergaat vertellen de plooien in jouw gelaat je bent oud en loopt steeds langzamer door je éénpersoonskamer het wordt voor jou steeds onaangenamer maar je leeft en met jou je vrienden de mede-oudgedienden tevens doven en slechtzienden ze saluteren voor jou jij bloost om deze welkome troost…

Niet-gewelddadige weerstand en wilskracht de filosofie die deze man tot grootse hoogten bracht sprak de legendarische droom met zijn swingende doordringende stem liet hij Washington trillen en de woorden van zijn droom doorboorden het verschil woorden van een droom uitzonderlijke spreekvaardigheden persoonlijke moed nog klinken zijn…

op het eindeloze pad koos hij teveel voor richtingloze deuren tijdloos balancerend op de botte rand van het scherpe mes in te harde realiteit in zijn dromenwinkel ruilt hij oude idealen voor verse dromen van een mooie stilte tegen redelijke prijs niet bang meer zijn voor lonkend leven duistere gedachten over koude dood die wegsmelten…

De weg is lang je stapt wat bang het onbekende tegemoet. Wat je ook doet er zijn momenten, evenementen die je zicht verblinden. Je houdt halt, je talmt. Status quo kiezen, de moed verliezen? Of opstaan en doorgaan, je doel hervinden. De weg in 't labyrint gaat ieder mensenkind doorheen, alleen. De weg is lang.…

Het kostte moeite Door te leven Het kostte kracht Opnieuw te geven Na iedere breuk Dacht ik: Nooit weer! Om na een tijd Weer te herstellen Een ander vinden Open te stellen Haar liefde schenken Kwetsbaar te zijn Vertrouwen hebben Geen angst voor pijn Het wordt steeds zwaarder Spontaan te zijn Te durven vallen Wennen aan pijn Na iedere…

Mijn herinneringen zijn geen verrassingen, maar als mijn verrassingen m’n herinneringen inhalen, wordt het tijd voor nieuwe ideeën.…