Geen zin meer om me voor te laten liegen,
Te horen dat nu ‘alles anders’ gaat,
Dat men de stem des volks ineens verstaat,
Het afgelopen is met dat bedriegen.…

Daar in rottende bladeren ontwaakt
de slang die zich, staart in de bek, vermaakt,
die zo traag ademhaalt, dat hij geen kind
schrik aanjaagt; de dood in zijn slaap aanraakt…

wederom was ik ironisch genoeg
een paradoxale variant van sarcasme
en een vleugje cynisch seniorisme
ondeugdelijk aan het verengen…

Ik werd rijk, zo leek het leven,
elk pad dat ik koos werd zacht.
Ik voelde geluk in de liefde,
als een zon die voor mij lacht.…

Hebt gij nooit de starende ogen,
Uit de schaduw der vensterbogen
Onder ’t schitterend kronenlicht,
Op een maagd, wier lieflijk bloeien…