Ik waag mij haast niet in die straat Met al die junkies, ’s avonds laat. ------------------------ - naar Clara Eggink…

Het daget in den oosten, Het lichtet overal; De energiebehoefte, Groeit danig, al met al. ------------------------------- naar 13e / 14e eeuwse tekst…

Ik was in mijn hoofken om kruid gegaan, Ik en vand er niet dan distel ende doorn staan. De hermandad zei niettemin: ‘Hier staat alleen maar hennep in!’ --------------------------- - naar zuster Bertken…

Mijn moeder is mijn naam vergeten, Ze roept me niet meer voor het eten. - naar Neeltje Maria Min…

’k Heb menig menig uur bij u Gesleten en genoten, Maar gister stond er op uw deur: ‘Yab Yum vandaag gesloten’ - naar Guido Gezelle…

’k Ben Brahman. Maar we zitten zonder meid. Die uitzendkracht van ons: Ze is ook nooit op tijd. - naar Johan dèr Mouw…

Een wat oudere man wandelt met zijn kleinkind, dat zelf nauwelijks lopen kan over knisperend grind. De man loopt ietwat gebogen. Het kind, een meisje, speelt langzaam met wat steentjes. De man maant het meisje tot kalmte en kijkt met strenge ogen. Zij laat, geschrokken, de steentjes tegen haar beentjes vallen en begint te huilen. Opa is…

De meiskes uit de taveernen, Zij hebben een malse schoot. Ge kunt het allicht eens proberen, Maar de kans op ’n blauwtje is groot. - naar Karel van de Woestijne…

O Christus met Uw zacht gelaat, Zo U daadwerkelijk bestaat, Lijkt de kans me 1 op 10 Dat wij U ooit te Waalwijk zien. - naar A. van Collem…

Het waren twee koningskinderen, Zi hadden malkander zo lief: Zi konden bi malkander niet komen, Op de Theemsweg vond híj zijn gerief. - naar 14e eeuwse tekst…

‘Hoe over ’t brandend blind bazalt Vind ik de weg naar Lethe?’ Na dat bordeel daar twee keer links. ‘Oh, goed om dat te weten!’ - naar P.C. Boutens…

de beer geschoten zijn vel verkocht... want wie raakt er niet aan zachtheid verknocht…

Ik schreef lange tijd geen gedichten meer. De muze met haar woorden ging aan mij voorbij en ook in mijn dromen bood zij mij niets aan. Dus bleef ik daar in een ongekleed lichaam en lege geest. Het leek of alles wat ik tevoren had geschreven voor niets was geweest. Echter, nu geen plaats voor tranen: Een gedicht, een nieuw gezicht.…

Mijn laatste gedachten vandaag: mijn huis is nog niet opgeruimd, mijn papieren zijn nog niet geordend, ik ben weer niet begonnen met geld te sparen. Ik ben wel een illusie rijker: jij hebt mij vandaag verlaten, en dat terwijl ons leven samen sterker zou zijn dan de Nederlandse dijken.…

de man op de hei was niet belangrijk toen ik je kuste maar nu zonder jou zie ik die man toen ik je kuste omdat jij me niet niet meer kussen kan…

Ik moet wel veel aan je denken de laatste dagen. Het is weliswaar al jaren geleden, maar soms dan lijkt het wel het heden. Zo kom jij in mijn hoofd dan opdagen, zoals we samen in het gras lagen wonderbaarlijk mooi. Ik moet wel veel aan je denken de laatste dagen. Mijn hart springt weer open en ik denk aan de tijd dat ik nog kon lopen…

Vogel hoog in de lucht is het waar dat jij vlucht voor al het misbaar, daar ver vanwaar je nu vliegt? Is het je instinct, dat je ertoe dwingt weg te gaan van alles om je heen op zoek naar rust, een moment alleen? Kon ik vliegen zou ik je volgen, maar mijn instinct dwingt mij te blijven, misschien een beetje verbolgen. Ik ben een mens…

Hij ligt op je te wachten en kruipt langzaam naar je toe. Je merkt er meestal weinig van. Hij ligt op je te wachten tot op de dag dat hij toeslaat dan is het veelal te laat. Hij ligt op je te wachten stil en schaduwloos. Hij wacht totdat hij stilaan je lichaam verkracht.…

[Onderstaand vers is schatplichtig aan ‘Het hart eener deerne’ van Heinz Polzer] Hij was naar Overijssel toe gekomen Dankzij heur fijnbesnaarde lieflijkheid Hij was een eloquente, stadse rakker En zij een welgevormde boerenmeid Hij trof haar aan op zeek’ren vrijdagavond In een hoofdstedelijke disco-bar Maar tussen al die Amsterdamse deernes…

Zo ligt soms het gedicht al klaar geen gezeur, geen maar. Zo liggen woorden voor je neus, soms wordt het gedicht klein, dan weer een reus, vrolijk in zijn aard of treurig en onbedaard. Zo groeit het uit zijn eigen wezen om één keer te lezen of meerdere keren om te zien hoe het groeit of dat het nog verder boeit. Hoe mooi een gedicht uit…