De aarde beefde weer opnieuw met al zijn grote kracht duizenden doden zijn er weer door natuurgeweld omgebracht. De mensen zijn radeloos paniek onder hen is zo groot vergeefs lopen ze te zoeken maar die gezocht wordt is dood. Metershoge vloedgolven sleuren de mensen in zee een laatste schreeuw om hulp maar het water sleurt ze mee.…

Velden vol van vrucht vliegen vlug voorbij, laatste lach, lege luchten liggen langszij. Hulpeloos halen helden hier hun hel, radeloos rationeel, ruzie, rukken, rel. Kiezen knarsen, klote kist, kelderende kruisiging, beetje bij beetje beseffen, bijna berusting. Wie weet, wie weer wakker wordt ? Nagenoeg niemand nog nuchter, neergestort.…

klotsend kletsen koude golven beuken tegen rots in zee waar een drenkeling zich vasthoudt anders neemt de zee hem mee... neergestreken met zijn vliegtuig noodlanding gemaakt op zee 't vliegtuig dreef nog op het water en ze waren met z'n twee... beiden zijn niet omgekomen passagiers hadden ze niet geen paniek mocht er nu komen 't duister…

Een buurt, die wel veel zorgen had, maar die ook vol verhalen zat, vol humor en gezelligheid, die buurt zijn we voor eeuwig kwijt. Daar waar het vol van kinderen wat, verschillen van geloof en ras, maar in hun spel gelijk gezind- loopt nu geen enkel kind. In de oorlog stond de stad in brand op pathmos, Zwik en hoogeland: meer dan een halve…

51 Jaar alweer geleden dat stormen de stilte negeerden, en samen met slagregens het land toen regeerden. De zee heeft genomen veel mensen hun leven Zeeland in nood heeft veel moeten geven. De stormen zwollen aan de zee doorbrak de dijken, mensen spoelden aan van levenden tot lijken. Families uiteen gerukt door natuurgeweld,…

wij zien ze gaan op de trappen naar boven hun taak is om het vuur te doven jongens mannen stoer en sterk mensen redden hun dagelijks werk de dood naderend onwetend wat er boven hun hoofd is ontketend duivelse machten die het leven ontkrachten kostbare levens verloren bij het ochtendgloren alleen rook en vuur verwrongen staal sprekend…

Water, niets dan water in de oceanen van de aarde samengebracht schuimende golven raken met veel geklater de drijvende schepen in volle kracht Water, niets dan water zinkend schip op volle zee vergaan neemt herinneringen mee voor later en rust in stilte op de bodem van de oceaan daar in de diepte van de zee zijn mensenlevens uitgeblust…

Een bedrijfsketel kokende koffie kreeg hij over zich heen Zo'n ketel van tien liter Dan gaat er wat door je heen... Tweehonderd mensen in de zaak Net was een pauze ingelast En moeder moest heel hard werken, ze hield zich aan de bar vast... Je kind op zijn knietjes weg zien kruipen En gillend van de pijn De dokter snel gaan bellen Maar…

't Hemeltje, dat werd de hel De hel in de 'hemel', ze zaten knel in doodsangst in die brandende hel waar velen de dood ontmoetten... Ze vierden feest 't was oude jaar, maar voor de meesten daar Was geen beschermgeest en werd het geen nieuwjaar... De wonden zijn erg diep geslagen en menigeen kon het niet verdragen dat een…

De eerste helft van de rampdag stond al omschreven, maar dat ging om de ochtend, 't is daar die dag duidelijk niet bij gebleven! Ze gaat de deur uit om naar de tandarts te gaan, komt bij haar auto, zit daar een kras op, zolang als m'n naam, een "buitenkat" is de schuldige. Als ze op de rijksweg rijdt staat in één keer het héle verkeer…

Typisch zo'n dag waarop van alles mis schijn te moeten gaan, schoondochter staat te strijken, een broekspijp gaat goed, de tweede plakt vast aan het ijzer, resultaat, apparaat en broek naar de maan! De schilder is op dat moment bezig de buitenboel te verven en alles staat dan open, ramen en deuren, de kat loopt vrij rond en je raadt al wat…

Zijn schip werd gebombardeerd... Ruim 300 man gingen ten onder... Hij vond een vlot, wel niet zo groot Maar zo ontkwam hij aan de verdrinkingsdood... Nog vier mannen klampten zich vast Hij hees ze op het vlot Zo dobberden ze op de oceaan Niet een dag, ook niet een week... Ze vochten, om niet dood te gaan Hij was de jongste van de vijf…

Er zijn geen woorden, voor die eenzame lach. Er zijn geen klanken, voor die droevige blik. Er zijn letters, voor die verdrietige ogen. Ook al waren ze er wel, niemand kan er in deze tijd nog in geloven.…

De dijken braken door Schreeuwende mensen renden weg Het water stroomde door de steden We konden niet meer naar beneden Water stond steeds maar hoger Zandzakken hielden het niet meer Dijken braken door Er was geen geschreeuw meer, geen gehoor… Wat heeft het water met onze stad gedaan Hulpverleners hadden het steeds maar drukker Half…

Vroeger was ik blij en vrolijk op de boot gelukkig met mijn familie pappa, mamma, zusje maar nu is alles anders nu woont mijn pappa alleen op de boot gelukkig met zichzelf en zijn nieuwe vriendin ja, nu is alles anders mijn pappa, de boot de leegte in huis de leegte op zee waar hij naar verlangde die leegte maakt alles anders…

1 Jaar na 11 september. Er is nog woede en pijn. Het is een dag "to remember". Het zal nog jaren zo zijn. Het puin is verdwenen, maar de leegte blijft bestaan. Namen zijn verschenen, van hen die moesten gaan. De strijd is nog niet gestreden. De mensheid is door een hel gegaan. De wereld heeft veel geleden, is even stil blijven staan…

Gedachten dwalen af Je ziet het aan haar ogen De dromen zijn voorbij Nu angst zich heeft bewogen Liefde is aanwezig Hoop dwaalt in haar hart De wereld is gekleurd Maar haar ziel is zwart…