Knak deed het grassprietje waar ik een bloemenkransje vsn maakte om iets moois mee te zeggen waarna het rustend in de zon het leven zou leggen…

In mijn vingers voel ik de zachtheid van jouw ooglid en de liefde waarmee ik die sloot Alsof je sliep en ik je weer wakker kon maken Geef me de zachtheid van je ogen terug zodat ik ophoud met huilen…

Langzaam ben ik in je gekropen tot ik niet meer wist of mijn adem van jou was Nu adem ik alleen en soms voel ik me lichter alsof jij mij ademt…

Als de dood tot over je oren in je zit schoffelt het leven het goede in jezelf naar boven zodat je het onherroepelijk onder ogen ziet…

Lange laan omzoomd door berken Zonlicht speelt spel met schaduwblad Silhouetten achter stammen wijken als ik kijk, omringen me, meer dan dat Waarom doorgaan? Geen antwoord Oneindig plein, schitterende straten, paarse heuvels, witte wolkenluchten maar de zon - heeft hij me verlaten? Kijk daar, daar is hij zoals het hoort Klanken van…

En jouw naam duistert Koos in herinnering door heimwee een waas uit het verleden tussen jouw ooit zo zwarte haren boven blauw priemende ogen en die nog grappigere achternaam die ik hier liever niet wil noemen om geen vliegen aan te trekken in ondergrondse dromen begraven tussen de doden krioelt het van de wormen omdat jij niet gek was…

Zo lang geprobeerd scherven te lijmen, mens te zijn, In een wereld die mij liever zag verdwijnen. Kind te zijn, In een koninkrijk waarin God verkwijnde. Gevraagd aan Christus, Gevraagd aan Mohammed, Gevraagd aan Boeddha, De weg van de verlichte paden, In moeras hebben ze me allen laten baden! Gezocht een teken uit de hemel,…

we aanvaarden de reis leggen een lange weg in stilte af we vervlechten de beelden tot een onsamenhangend weefsel we zijn reizigers zonder woorden passanten zonder grond we reizen met gesloten ogen gekleed in weerbarstige huid en dan is er het woordenloos weten: we komen nooit meer thuis…

Verlies Je verliest iets uit het zicht Het zit toch in je hoofd En ook in je hart De gedachten zijn er Ze blijven rondzweven Elk moment zie je voor je Geen tijd voor het verlies Je voelt de aanwezigheid Het voelt zo vertrouwelijk Zij zijn bij je Je voelt je sterk Als een film in je hoofd En een gevoel in je hart Zie je de toekomst…

Gisteren was zo dichtbij maar het lijkt of je eendagsvleugels krijgt je kijkt niet meer om ik ren naar de horizon en vang wat jij nu mist…

stilte zei de man hij rust condoleances over en weer gesnotter door helende woorden gesust hij ging zo plots zonder enig verweer starend in zijn graf werd ik me ervan bewust wat een ander me ook gaf jij gaf me meer…

en ik schreef mijn naam in de aarde waarin ik mijn voetafdruk achterliet in het water dat mij meevoerde op de stroom in de ongrijpbare lucht die ik greep met m'n adem in de stralen van de zon die mijn dagen verlichtten en verwarmden in die dagen die kwamen en gingen zich vullend met vrede en verdriet ontmoeting en afscheid droom…

Samen met jou wil ik leven In jouw hart wil ik bestaan In jouw herinnering herleven Nadat het mijn tijd was om te gaan. En als je je mij herinnert Herleef mij in een lach Opdat ik dan aan jou…

lieve jij, Jij hebt je strijd gestreden, Na alles wat je hebt meegemaakt En hoe je hebt geleden. Je bent er niet meer... mijn gevoelens zijn eindeloos, gedachten zo troosteloos. Wat is de zin van het leven? Waarom is het jou niet gegeven? Waarom zo kort, waarom zo jong? lieve jij, nooit ga ik jou vergeten!…

(voor Adriaan Venema) Contactarmoede is het leed dat men vandaag de dag ondergaat alsof het altijd zo is geweest, men knijpt de ogen toe, loerend door de spleten in het plafond, naar een wereld die zinspeelt op kil bedrog. Opgesloten en onzichtbaar lijden wij aan eenzaamheid, de trap naar boven en beneden opgetrokken uit angst en zalfbescherming…

Tranen rollen over mijn wangen, Mijn hart doet zo'n vreselijke pijn. Niemand kan jou ooit vervangen, Hoe lief diegene ook kan zijn. Tranen rollen over mijn wangen, Ik voel me niet goed dit voelt niet fijn. Niemand kan jou ooit vervangen, In mijn hart zal je altijd bij me zijn.…

hoezeer ik ook dat ultieme gedicht zou willen schrijven ik heb er de kracht niet meer voor schreef immer in de nacht want daar vond ik de macht tot lijden en mezelf te laat terug dat was 't, doei…

In de mottenballen: Smoking, Vers geperst Uit oranje appelen. Door de prins nog zelf gesigneerd. Dagen in de regen gehangen, Maar nog altijd zoeter Dan de zoute druppels Die hij op zijn schoudervulling droeg. Het was een lange avond en in open portier vroeg zij de eeuwigheid; ze kreeg de avond. De tragedie van de zwarte strik. Die…

Bij het omslaan van de laatst te nemen bocht Pagina opvolgend, ga ik de verlichte tunnel in Waar samenkomen de verharde gladde wegen Grof dwingend zegt het mij blind er in te racen Het negeren mijn geleden wanordelijke drempels Zodat ik willoos onmachtig voort dender Schokkend omklem ik het bezwete stuurloze Dan flits het voorbij, einde…

liefdevol wrijf ik witte haren uit jouw nog warme gezicht het is alsof engelen dansen rondom jou in het schemerlicht vredig je glimlach duidelijk klaar voor jouw weg naar het paradijs hadden wij je slechts te leen je was op doorreis *~ Lady Love ~*…