Ergens te midden het beklemmende woud van z'n geest verdampte de euforie z'n passie Trompetgeschal kondigde voorheen 'n overhaast vertrek tegenstrijdig aan 'n schaduw is het tastbaarst van zo'n weggeblazen herinnering 'n Klaterende golf van gestolde chemie barst middendoor op z'n slippende verstomming en al lachend beschreit…

Verschaf mij een monument zonder gemeengoed te sparen broze geeltjes, groefpilaren ranke torens, ornament. Verkoop mij een monument laat de wandelgangen varen veeg die handel met bezwaren onder panden: fundament. Ader marmer als het ware opdat gans de aard dement langs vergane glorie rent. Richt voor mij een monument met de loop op…

Je lijkt zoveel op hem. De rust, de kalmte. Je angst en verdriet. Wetend dat je reis verdergaat, met het gedachte wat je achterliet. Je lijkt zoveel op pa, Als een engel hier beneden. Vergaande aardse wereld om je heen. Wetend dat je reis verdergaat, met je ziel in ons hart gebleven…

Je lijkt zoveel op hem. De rust, de kalmte. Je angst en verdriet. Wetend dat je reis verdergaat, met de gedachte aan wat je achterliet. Je lijkt zoveel op pa, Als een engel hier beneden. De aardse wereld om je heen. Wetend dat je reis verdergaat, met je ziel in ons hart gebleven.…

als je nu zou kijken, zou je zien hoe mooi het is wat ik geef ik zou je vragen of ik niet meer op jou mag lijken, en waarom je niet langer bleef ik begrijp het wel, maar als ik het moet uitspreken krijg ik nog kippenvel jij zit nog gevangen in het verleden, terwijl ik mijn weg probeer te vinden in het heden ik wou je zo graag helpen en heb…

Het is al laat als je aanbelt Verzopen in de regen Je ogen verdronken in mist Niets lijkt je nog te bewegen In een kluwen taal verward wil je in zinnen praten Je mond beweegt in cirkels Niets lijkt je meer te raken Het zal de laatste nacht zijn dat je in verwarring raakt Je lijf rilt en gilt om coke Niets anders dat je nog smaakt De…

De tijd dat wij elkaar niet kenden en niet wisten van elkaars bestaan is haast niet meer voor te stellen omdat wij zolang samengaan Als ik kijk in jouw lieve ogen je zie, je voel, heel dicht bij elkaar dan durf ik heel voorzichtig te denken we blijven echt altijd een paar Want doordat wij al zolang één zijn ben ik echt nooit meer alleen…

zoeken over de grens van de schaduw is een wens het blijft bij een schuchtere verbeelding van ravijnen die ik vul met goden of te zoete rozijnen soms schep ik een verduisterd einde, opgaan in niets van al het zijnde zo bewegen mijn getijden als liefde en verlies van vermijden of bezitten het is maar net hoe het gemoed…

In prille jaren voor het afscheid gewonnen. In je jeugd vergleden aan de einder. Geen zin gaf nog zin aan het leven, noch de zin van de mensen om je heen. De last woog je te zwaar, geen band belette je te ontbinden. Sterk verbonden met de dood, waar het leven je beknelde. Geen warmte kon jou behouden. Niemand die jouw pijn verdroeg. Verdwenen…

Stil sluit zij de dieprood fluwelen gordijnen geplooid en wel ontvouwen zij onzichtbare herinneringen eenmaal gesloten loopt ze langs de donkergroene rookstoel met het gehaakte kleedje nog op de leuning haast teder gaat een hand langs sleetse plekken en haar blik verstijfd bij dat ene verschoten schroeiplekje op de brede leuning…

een man van een enkel woord staart u aan beschermt zich achter stilte wil niet dat u hem hoort hij wacht geduldig op die ene vraag waarvan het antwoord is vervaagd adieu...…

simpelweg gezegd, ik voel mij hier niet thuis, ondanks de zielen die mij in eenvoud ontvielen maar dan die egotrippers alom tegenwoordig slordig hun zinnen verzettend simpel weggezet, moet ik hier zijn ?…

omrand door groen gebladerde heggen op een heuvelachtig veld terwijl de schemering valt lopen haar dragers, hen die zij heeft bemind, omhoog door fijngemalen , knarsend grind om haar tere restend lijf neer te leggen, op gesprokkeld droog hout: haar laatste aardse verblijf ik draag mee wat zij droeg, in alle stilte, daar zij…

als het omhullend hout langzaam zakt en de gedachten ver reiken voel ik de onoverbrugbare afstand zo dichtbij ook al raak ik, naast mij, jou en jou het is slechts een zwevend daar zijn een speelfilm zonder titel flitsend zonder beeld als het zand de holle klank bezingt en de echo in de gegraven diepte stervend verzinkt…

zwijg dan toch als jouw taal nooit meer de mijne zal zijn laat stilte de laatste letters maar opvangen reikende handen raken op een haar na zelfs het aller laatste woord niet heimelijk vormen lippen klankloos mijn gedachten in een luchtig "dag"…

wie leest mijn dromen nog na ’t afknakken van de tak in volle bloesem van vroege herfst verbannen naar een woordengraf…

een druppel valt het is mijn laatste traan bij het koude witte laken de spitse neus prikt een landschap in het uitgestrekte oog in oog met verleden tijd bevroren in een verloren strijd mijn gevoel lift op; hij was een echt mens mijmer ik dat zeg ik altijd bij het overschrijden van de aardse grens ik draai om verlaat wat…

Weerzien is niet vanzelfsprekend en zeker niet alledaags Wie verzekert er dat je degene die je vandaag vol vertrouwen gedag zwaait, waartegen je zegt: tot weerziens, dat je diegene na verloop van tijd heelhuids weer zult zien?…

Steeds stiller ben ik geworden nu het onoverkomelijke gekomen is Een vliegtuig, een ander continent: uitgesteld afscheid. Wel jou, maar de herinnering nooit kwijt.…

Er staan twee mensen Aan het eind van de straat De zon op hun gericht Schaduwen vormen zich Aan hun voeten Geschreeuw Weerklinkt tussen de huizen Ze gaan allebei een andere kant op Vormen zo hun eigen weg Schaduwen blijven achter Het staat op de straat geschreven Lange tijd verstrijkt Lantarenpalen floepen aan Mooi recht in een rij Nu…