Netgedichten

netgedicht (nr. 8.559):

dag

een druppel valt
het is mijn
laatste traan
bij het koude
witte laken

de spitse neus
prikt een landschap
in het uitgestrekte

oog in oog
met verleden tijd
bevroren in een
verloren strijd

mijn gevoel lift op;
hij was een echt mens
mijmer ik
dat zeg ik altijd
bij het overschrijden
van de aardse grens

ik draai om
verlaat wat eens was
richt nog één blik

dag... zeg ik
niet dat hij het hoort
maar toch

ik hoop dat hij in
zijn droomloze slaap
nog eenmaal door mij
mag worden gestoord