het neerkrabbelen van woorden bekruipt me in een begrijpend gemis als straatrumoer in mijn armoedigheid in voelen wat mij is bijgebracht knokkend als mijn plichtsgevoel als messen en vonken wispelturig in bladen van boeken waar het niet waait zodat je lezen kunt wat ik schrijf mijn boek is niet te eng ik kan wonen in mijn nesteldrang…

Het dagboek van je leven Elke stap die je doet Hoort al bij het verleden En wordt in je dagboek bijgeschreven Want zo gaat het In het dagboek van je leven Alles wat je doet goed of slecht En je komt er niet onder uit Want in je dagboek komt alles uit En als de tijd daar is dat je je ogen sluit Dan zal ook het dagboek van je leven sluiten…

daar volgt hij de zilveren lijn tussen wolken en zee tot het brandpunt van ontmoeting schuim en schaduw loopt hij jaagt hij het beeld om het vast te houden maar alles beweegt http://www.youtube.com/watch?v=y4xL2tZyVRk…

dagen als vallende regen doch tussen de buien door de nacht als schuilplaats voor onbehuisden... met het lege gevoel dat ontheemden eigen is tast ik op zoek naar tederheid vooralsnog in het duister goddank wijst iemand die Braille beheerst mij de weg naar het ochtendgloren…

Koffie heb ik geloof ik al gezet maar was het voor de vorst of na de dooi ik denk zelf vrij en onverlet: het moet dan wel geweest zijn ná het verzet Ik geef me over…

Ik word nu toch wat ouder en ook slechter ter been. Wanneer ik mij een borrel schenk, gaat het meeste er over heen. Hoewel dit niet het ergste is, is het niet leuk voor mij, want nu moet ik wel dagelijks weer naar de slijterij. En ook het zicht gaat achteruit, dat merk ik keer op keer, ontmoet ik soms een mooie meid, dan zeg ik ´dag meneer…

Het leven is als de seizoenen: Ontluikend als de lente Frivool als de zomer Kleurrijk als de herfst En ingetogen als de winter…

Starend, omhoog naar twinkelende sterren in het enorme uitspansel, zag ik een vallende ster in een kortstondig lichtend spoor. Na een seconde was hij verdwenen. Het spoor dat kan leiden naar de plek waar hij belandde is uitgewist. Straalt zijn licht mogelijk straks onder dit gedicht? Misschien een ijdele hoop; ik was de enige die…

GEDICHTEN FOPPE IN DE NACHT VAN NOVEMBER 2012 DADA GEDICHT heden is het n8 ik ben wakker en een arme stakker de maan schijnt als een grapefruit en het is nog mistig ook ik kan niet slapen en luister naar de radio gezellig met een gekleurd lampje aan ook een gele als een banaan ik verdrijf de tijd met dichten en muziek op you tube laat…

De eerste winst, was 't ontwaken vrijwel gelijk daarop de trance van een strijd, ongelijk, verloren het lied dat bij aanvang zijn refrein al inzette 'k Verloor de tijd in een leven niet veraf, dichtbij dood gelegen Een uur. Etmaal, of misschien wel jaren buiten bewustzijn dat leven belette 'k Vlieg en zweef zonder motor rijt de regenwolken…

Wie heeft ze geplukt? De veren in mijn kussen. Wie heeft de eend vermoord in wiens kleed ik elke nacht vakkundig word gesmoord.…

over de kade rolt een fietser voorbij de rivier stroomt altijd richting zee op de ladder strijkt een schilder kozijn na kozijn glad momenten vergeten we sferen niet…

Zie de zee gestaag het land verleiden door haar lippen vochtig langs de rand te strelen van het maagdelijke strand om in diep verzinken te verglijden en hoe het avondlicht blozende brand als de zon zich drenkt in de getijden wolken nevels weven als verscheiden duinen zwijgen in hun rust verzand hoog op de keienkade zit een vrouw haar…

in de verte de ebbende zee die fluistert kom , kom maar mee zich terugtrekt en zachtjes weer opkomt en dichter en dichter been voor been drapeert zij een schuimkrans om mij heen een kokkel legt zij aan mijn voeten terwijl de wind de wolken roert en t spiegelbeeld mij zacht vervoert word ik de wolken en de zee http://www.youtube.com…

In ochtendadem fronsen landerijen stil verwonderd om het lege van hun schoot aardedonker rust verkillend onder rijpen nevelsluiers drijven droef over de vorens van de velden dauw beroert haar ogen vol begrijpen…

Als alle dagen, maandag tot maandag, het credo 'Dag van de Waarheid' dragen, is het beter toeven in een leugen.…

die ene zin hij moest nog komen… mijn pen wacht in trillende handen op dat wat maalt de woordendans die rondjes draait als een nachtvlinder bevangen, speels in de weerkaatsing van het lichtjesheelal zo zoetjesaan zal er een strofe ontstaan in het vers dat tot leven dreigt te komen leg ik een vergeten het niet meer willen…

Open zonder moeite je ogen Slijp je tanden strijdvaardig Bal stevig je vuisten Luister zoals het hoort Biedt gepaste weerstand Ga nooit gezapig akkoord Boor diepliggende wijsheid aan Zelfs wanneer je het bezit ervan betwijfelt Laat de grijze massa alleen achter Laat hem tegensputteren en schelden Recht je rug en ontdoe hem van oneffenheden…

verloren slenterend door een jeugd waarin je zocht maar niet kon vinden, stond je soms uren op een hoek de tijd verhangend met wat vrienden. maar toen zíj langs kwam, zonder naam, beschermd tussen va- en moeder in, had de vriendschap afgedaan, je droomde haar jouw koningin. nu, jaren later als mevrouw, ook meisjes worden eens volwassen,…

Boven het steekspel van hun blikken toonden de kruinen van de bomen stervend steeds weer nieuwe kleuren zonder naam een milde wind trok bij hun eerste stemverheffing ruisend nog wat verder aan -het was herfst op het scherpst van de snede.…