langs de koude deuren van een winterdag danst lentelust haar onbevangen dromen; buitenbeentjes spelen mee nu zelfs de knoppen trager openen vergeet ik, dat het naseizoen al ouder tussen bomen zweeft, er leeft al zoveel meer dan dagenlang geleden moegestreden huilt de wind een klaaglied voor mijn zomerkind morgen, als de zon verschijnt…

naar wat ik luister is niet het getik van jouw naald door de zoom die ik heb stuk getrapt, maar het is het geruis van jouw reeds gestold hart dat de Beethoven in mij dirigeert de zwaartekracht waarmee jij me componeerde gaf mij moed en liet de lente zien als een vaal muziekstuk op papier nu maart haar klanken melodieus al tot na zessen…

Het gedeelte van mijn geest dat deint in de wind Voelt zich prima Het gedeelte dat uit de wind zit In de luwte van mijn hersengolven Voelt zich achtergelaten Weinig te doen maar wil zoveel Tijd om mijn hoofd te draaien…

De traan, die opbruist naar onze ogen, In liefde en vriendschap, vreugde en smart, Die is de ware tolk van 't hart! Wie door een mond ooit werd bedrogen, Die een geveinsde glimlach plooit, Een traan!..... een traan misleidde nooit! De traan, naar boven opgedreven Bij 't heimlijk slaken van een zucht, Geeft de geperste boezem lucht…

Open kaarten op de tafel het einde van een lang en moeizaam spel Zie ik eindelijk je ware gezicht het begin van een hernieuwd vaarwel Open kaarten voor je neer keren zwartgekleurde harten zich van mij af Het moment waarvan ik later zeg dat de droom van gisteren het dan toch begaf Nu ben je nog in leven een herinnering die…

met geur van zachte handen komt eenzaamheid alsnog naar binnen rakelt verdwaald verhalen op vanuit een veelbesproken tijd terwijl ik me had voorgenomen mij op mijn woorden te bezinnen het zwijgen toe te laten als in de nacht een stil besluit jij leerde mij dat kracht kan liggen in 't niet benoemen maar laat me nu dan nog ontdekken hoe…

Spinnend ronk je langs haar zij kronkelend zacht glijdt jouw vinger over de lijn van haar dij slechts mogelijk in naakte geborgenheid: een momentopname met een vingerknip weer voorbij...…

heb je me gelezen geprezen en mij ter schrift gesteld me bewaarheid in vloeiend inkt dat mijn woorden onbetwist als zijden rozen die in ’t water gelegd zich drinken aan de hand van de naaister, ik had gekozen voor ’t steriele onderlaken, maar jij verpoost liever in de gulle wind waarvan jij denkt te kunnen leven ga maar mijn trouwe…

in de stilte van de morgen dragen gedachten verder een kunstwerk toont zich in beeld en geluid door een dekentje van dauw warmt een zonnestraal het pad spiegelt een wonderlicht over tranen, zorgen heen een nuance dringt zich tussen verborgen klanken het schrijft zich tot een lied laat de geest weer dromen een hart vol vertrouwen…

Vaak komen mijn trouwe dieren, dichterbij de haag, veulens treden uit de stilte, wachtend in ongeduld op fourage, breken uit de beklemming, smeken naar het groene klaver naast het simpele haver, uit de smekende emoties stroomt de ‘courage’, dromen zij het knellend bit te mogen vieren. Ik berijd hun vuur als bagage, ongezadeld op…

regen tikt de dagen weg, kleurt buurman's gras nog groener terwijl het mijne - van beton - weer zwarter rozen glanst veel mooier, dat dan wel maar op de ramen die beslaan schrijf ik letters die zich huilen waardoor mijn kijk op watdanook niet al te helder is en ik bedenk, 't kansloos zicht op enig blauw in hun zinnen loos bestaan en dat…

Mijn gedachten en gevoelens worden de vrijheid geschonken en vliegen weg als mijn glimlach zich uitstrekt over mijn hele lichaam. Vanuit een diepe diepte wordt er dan een spel gespeeld met de vruchten van blijheid en diep vertrouwen. En de glimlach blijft fonkelen gelijk een juweel en heeft alle duisternis weg genomen in…

Doelloos en gevoelloos dwaal je in het rond onrustig is het van binnen je hebt drang maar je weet niet waar naar toe eindeloos is je weg je loopt en je loopt naar iets waar je op hoopt?…

Wat kun je je ergeren als mensen niet begrijpen wat je bedoelt zoals jij het voelt. Daar kun je lang over discussiëren tot in de treuren maar plots gaat het toch gebeuren dat je elkaar begrijpt. Dan voel je je bevrijd eindelijk toch begrepen dan kun je weer verder met je leven.....…

Een geur van herinnering is het zoeken naar een houvast. Als je het vindt, hoe mooi kan dan het heden zijn. Waarin je hart bemint en alles diep in je, vol van liefde zingt.…

Pijn De pijn zat heel erg diep in mijn leven. Liefde heb ik jou uit mijn hart gegeven. Dacht dit is de man waar ik vreselijk veel van hou. Maar plots stond ik in de kou. Mijn koffers ingepakt de brief lag klaar. Wat heb ik mij toen alleen gevoeld wat voelde dat raar. Niemand kon weten hoe ik me voelde. Maar mijn nieuwe leven is nu mijn doel…

langzaam trekt het zwart zo lang bevlekt geweest met uitgedroogd vocht weg uit de verdichte nacht; woud van een wederkerend en wezenloos gedrocht traag slinkt in eigen taal het vlies dat de dood bedekt terwijl vanuit de herinnering schuchter over het licht van morgen wordt verteld de geest is wederom met leegte opgerekt in…

Het boterde niet tussen jou en mijn bloem knoppen bevroren en aarde scheurde nachten duisterden verzonnen vrienden in fris groen verschenen nam jij de lentebenen van mijn droom verwelkte bloem.…

de kleine vingers plukten lief zo lief handjesvolle blijdschap straalde; geel in wit kantjes bloosden langs de roze snit van een volle zomerjurk mijn glimlach rond haar witte haartjes en ik, die langs de bermen hurk in alle kleine jaartjes -vroeger toen de wereld nog niet rustte in haar graf…

De wereld die je schetste zoals we die kenden uit aardse vorstwinters met kale winterbomen het bevriezen van vogels in een koude winterwind zoals jouw verzonnen liefde vriendschap die je me toezegde niet langer droomgenoot van mijn in zee gezonken fortuin.…