September storm volle maan slechter kun jij het niet treffen kom op het is zo weer voorjaar…

wie wil er nu gelukkig zijn zoals het kind in mij met een broodje op het strand een zeldzaam wit puntje met ham en wit strandzand dat knarst tussen de tanden zoals wringen tussen het eeuwige verlangen en de bizarre werkelijkheid in tedere handen ik wil daar liggen huid tegen huid en alle droeve ogen naar de sterren zenden…

Woorden aaneen geregen zoals parels aan een snoer. Herinneringen van mooie en verdrietige momenten. Door verleden en heden als ketting tot een geregen.…

tak voor tak heb ik alle bomen tussen ons ontdaan van groen maar nog steeds geen bos te zien bladerloos kijken we…

mijn virtuele hoedjes varieer ik eindeloos gekleurd door het moment voor vrolijke dagen versier ik ze met kwikjes en strikjes van al mijn rouwtranen haak ik een ragfijn mutsje zo draag ik verdriet mijn eigen dichterspetje bedekt mijn hoofd in dromen waar de muze woorden weeft…

Ongeziene tranen, in een doolhof van gedachten. Waar is het vrolijke meisje van toen toch gebleven? Met de tijd meegenomen, door de wolken gedragen. Verwaaid door de wind, toch is er nog veel bewaard. Beelden van het verleden, vol van warmte en tederheid. Die ze heel goed zal bewaren, heel diep binnen in haar hart.…

nog in het vroege langzaam kleurend uur gedompeld wacht ik geduldig op wind en vuur bij wat onzegbaar blijft haast tastbaar in mijn schoot geworpen wat zich schoorvoetend baren laat louter in schemerige woorden schuilen wil in zachte geluiden nog wazige beelden geborgen…

De bomen staan aan de kant van de stroom in de vroege herfst te dromen.... Hun schaduwen rimpelen door de zachte wind in 't water.... Het wordt al later op de dag. 't Is bijna avond! Voel me gelukkig dat ik hier van genieten mag!…

Samen kan je heel veel aan Het geeft diepe zin aan je bestaan. Samen is alles prettiger, leuker en aangenamer Vertellen,lachen of een potje janken,kortom warmer. Samen zijn is dan geborgenheid en tederheid Steeds weer pijn doet het, het nemen van het afscheid. Samen broederlijk delen of geven 't Voelt rijkelijk en tint je ganse leven.…

Als kind hield ik van dansen Maar had geen kansen. Het werd verboden en kon alleen maar dromen om een ster te zijn. Het doet me nog steeds pijn, dat daar niets is van gekomen. Ik heb me er bij neergelegd en daar is alles mee gezegd.…

voorbije dagen verwaaien als bladeren kleurrijk in herfstzon…

Ik zal mijn ogen richten naar de binnenkomende zon de nazomer omarmen met de late rozen slapen ontwaken in liefdevolheid ziende een heldere levensbron ik blijf riedeltjes, klanken zingen als de leeuwerik in het roggeveld dansen met de wilgentakken windwuivend in het vijverpark lezen, hoe een dichter in woorden de schoonheid van liefde…

Er is iets Iets wat duidelijk zou moeten zijn Het is gericht, zonder doel De pijn, het verlangen, alles spreekt. De glazen muren om je heen Je kan geen kant op, met je boodschap Je spreekt,niemand hoort het Iedereen weet het, je hebt geen stem. Ooit was daar die oprechtheid Nu afgenomen door deze muren. Jouw boodschap zonder doel deed…

Het licht van jouw verjaardag schijnt op je steen over het sterretje van je geboorte, vandaag ging mijn mobieltje af als een herinnering maar zonder jou is je verjaardag anders en dwalen mijn gedachten naar je graf nu vier je je verjaardag aan de overkant misschien schudt Hij vandaag je hand. We vieren 't hier in stilte met je mee…

Kolderiek periodiek (nr.7 uit een reeks van 100) Zegt de ene buur tegen de andere: "Waar je ook heen gaat, je komt altijd jezelf tegen!" Zegt de ander: "Dat is nog altijd beter dan dat ik jou tegen kom!"…

Pijn, verdriet maar ook hoop Wachtend op een goede afloop. Mijn verleden leerde me dat het tij snel kan keren Dat vergt geduld, nog veel bij te leren. Mezelf heb ik niets te verwijten, vandaag Ik deed mijn plicht op alle gebied, soms niet zo graag. Ma leerde me: eerst plicht en dan plezier 'k Vond dat gezeur, maar zij had nooit vertier…

jouw spil was niet de as waarom je draaide, het was de plaats het moment waar het sterven in jou de dood ontmoette het klikte, het voelde als geslachtsrijp het genieten van een ontembaar verlangen dat werd gesluierd met witte vlokken die de daad verhulden met kou en wonden waarvan het bloed reeds was gestold jij evenaarde zoals het vuur…

de smalle gang herleeft nu een nieuw jaargetijde zich kleedt naar de wens van de natuur, zo ook is het handvest dat door jou geschreven mijn kraag kreukelt zodra het donker bij het avondeten aanschuift het licht op een zacht pitje, het bleekje ondergewaardeerd toont toch de trots waarop ik heb gelegen en ik ken mijn weg in het duister…

Het niet begrijpen vul ik aan met herfstgedichten en een stil verlangen naar wat rust. De zee alleen heeft nooit het strand gekust maar komt met eb en vloed het levenslot verhalen. Laat me dan vredig zijn en anderen verblijden met luisteren en zingen, met glimlach en met troost al kan ik niet begrijpen.…

De zachte reus zat niet aan tafel. Hij lachte naar ons vanaf zijn rechthoek in de boekenkast, zijn provençaals terras, waar alles rose was met grijs en blauw, hij ook, in de zon. Plein, platanen, fontein, alles was zoals het hoort, volmaakt van barsten, kloven, mossen. Het was gezellig met zijn weduwe op die avond van het oude jaar waar…