waarom zou ik jou mijn woorden laten morgen zijn ze al weer oud en weggegleden waarom zou je ze dan lezen zou je mijn gedachten volgen als ik alles achterlaat, mijn kind vluchtig zijn ze als de wind passend slechts bij deze dagen waarom zinnen nog bewaren als na iedere grijze winter zomer nieuwe kleuren vindt zoals jij onverwachts…

De witte winter dekt de harde vormen toe maar ach, dit hart vindt nergens rust, het wil altijd weer zoeken, vinden, loslaten en toch weer niet; het kan niet niets doen. Onrust steeds opnieuw, proberen, deleten, vergeten en weer ophalen; wanneer komt de avond, wanneer de morgen, het lijkt de klaagzang van Job wel. Is er dan geen antwoord,…

ik breek de windstoten met harde kloppen in de schuimkoppen maar niets vlucht sneller dan de wind ik breek het spiegelende watervlak dat slechts wat rimpelt aan de oppervlakte terwijl het in de diepte verder stroomt ik breek de stilte met een schreeuw maar de echo antwoordt niet er rest nu slechts een hunkering en een speels geweten…

Ik zie hoe hard je moet vechten Hoe uitgeput je wordt van de strijd Ik zie en voel hoe hard het is Maar onthoud: niemand wil jou kwijt En al heb ik er alles, alles voor over Maar ik kan alleen machteloos toekijken Ik wil helpen maar wat moet ik doen Om een oplossing te kunnen bereiken Om jou pijn te kunnen verzachten Om een lach te…

m’ n hoofd kopieert maar door honderden vellen met steeds dezelfde tekst gelukkig zijn m’ n muntjes bijna op!…

vergeef me al mijn liefdes ze lagen in het verschiet doch, om hen kon ik niet wenen want om jóu had ik verdriet…

jij mekkeraar mokt over niks je bent met mietig miepen zo'n zeurderige zielepiet stop met dat dom gedrein niet meer dan doodgewoon gedram jouw miezerige mauwen hou op met zemelend gepruttel je sputterend geëmmer dat lust ik even niet -zo is het wel genoeg vandaag mezelf weer even toegesproken -…

daar gaat ze, stappend in de sneeuw zie haar fluister in witte ademwolkjes verlangend naar de lente oh heerlijk voorjaar dat ijsbloemen om haar hart doet smelten ze wil meewiegen op de vleugels van de adelaar vrij zijn dartelen in de wind met klaarte op kinderlijke trant in de zonnegloed vloeit het lentegetij in een opwaartse…

aan de blauwspar ijskristallen kastanjes poffen boven het vuur een kersenrode mond gretig happend in een appel tintelende vingers en koude tenen natte wanten op de kachel blozend rode wangen ogen vol pretlichtjes ijsbloemen op het venster natte neusjes laten sporen na op het tuinpad de sneeuwman met zijn dikke wortelneus draagt…

Nachtschaduw geeft stilte diepe voelbare emoties duurzamer in innerlijk dan het winterwitte van het vergeten daglicht.…

Jij Die daar zo ligt te lijden In het witte hospitaal Jij Die daar in het steriele Een bacterie opliep Bijna fataal... Jij Een man van 50 jaren Al drie maanden verblijf je daar Jij Die voelde vooraf die angsten Voor die ingreep Wordt nog steeds beademd En jij Je bent nog lang niet klaar Zij Zit iedere avond bij je Zij Weet niet…

we knipten in onze vingers en hadden koren, vaak. Zo ging het vroeger vroeger dacht ik onzin maar was ik vaak gelukkig nu praat ik enkel nog maar wat onzin. Bagger. en wat moet ik ermee? mijn zinnen praten wat en burpen over 't land: boeren dus. verdomme!-…

De avond valt, de stilte keert, de uren lijken trager, de luiken dicht, de dromen nu nog ver, maar 'k weet dat ook het diepste heimwee ergens weer te vinden is; de beelden komen weer tot leven, ze lokken en ze wenken tot plots de ziel weer ziet: herkent wat onder sneeuw en ijs verborgen lijkt. Een avond als zovele ooit, maar toch een nieuw…

Na vierentwintig jaar stond jij ineens weer daar En evenveel rode rozen had jij voor mij gekozen Ze bloeiden vanaf de start steeds roder in mijn hart Ik liet ze stuk voor stuk drogen de tranen in mijn ogen Nu spreken ze op een schaal nog steeds dezelfde taal…

het verleden als mos vastgegroeid op haar ziel doet haar verstillen er van overtuigd zijnde dat alle dagen een eigen geur en kleur bezitten en als ze leest in verrukking vertelt haar hart de woorden die bij haar horen beeldend en boeiend verschijnen veldbloemen op haar netvlies en de oude eik op het dorpsplein verhaalt lachend…

Toen de dag de avond op haar mond kuste, keek ik bewonderend toe, om dan snel huiswaarts te keren, de avond wachtte. Toen de avond de nacht omarmde, en de lichtjes in haar boog bloot gaf, keek ik bewonderend toe, legde mij te ruste. De nacht ging langzaam tot haar stilte. Toen de nacht de morgen met vogelgezang wekte, luisterde ik en…

strijk niet tegen de haren daar de ander gelijk heeft tiert geroddel uit kleine potjes voor wie het horen wil gestaag wijsneuzen ontpoppen zich als zwammen op boomschors luistervinken verbeiden hun zet kijken gulzig toe tot ze de stilte minnen *…

Ik kon niet slapen vannacht dromen vervaagden als een spiegel in de nacht verloor waar het om gaat en wat ik heb verraden onbereikbaar dichtbij voor een dag als morgen…

ik heb ingelogd in jouw bestaan je geloof veroordeelt aan de beeltenis uit mijn verleden, de glans in je ogen gedoofd met zaailingen die ooit mijn handen hadden geoogst toch wintert mijn bescheidenheid in dunne laagjes wit en lief ik zelfs jouw sporen in de sneeuw die ik volg terwijl de ijzel mijn lippen trachten te sluiten om mijn woorden…

Vanmorgen werd in onze straat de kerstversiering opgeruimd; bij de bloemist zag ik de eerste tulpen staan, nog duur maar toch al mooi. In welk seizoen leven we dan? Nog volop sneeuw en ijs en gladde wegen, maar toch de harten alweer vol verwachting naar de nieuwe lente. De dagen lengen al, heel kleine vonkjes licht doen elke keer een beetje…