adem de vadem op zee lengte na lengte ellenlang het is er zo dun ziltig maar vrij van elk mengen van de mensenzee en het diepe spoorloos op vingers van zout ik wou dat je daar bodemloos kon vallen in een bedwelmend bedaren en gewichtsloos zweven op de nevel mezelf ontrukken van boven en onder maar ook weer wil ik er niet eeuwig blijven…

haardhout smeult nog op zijn laatste adem de kamer beweegt mijn handen onbedaard uit de muur rollen ogen op een kapotte vloer glazig en opgezwollen worden wonden bekeken huiver breekt uit de gaten in mijn huid, ik schuur de beenderen van het juk en leg ze op de as van wat was…

het bleef stil toen ze elkaar in verdergaan begroetten één van hen had moeten spreken maar ze zwegen wilden alleen maar in schuifelende voeten een aarzeling horen die eigen gedachten verwoordden…

Hoe imposant de bergen ook kunnen zijn - zij werden niet gemaakt in een dag… Het is een kwestie van geduld hoe indrukwekkend de watervallen ook zijn - zij werden niet gemaakt in een dag… Het is een kwestie van geduld en wat de golven van de zee betreft - zij werden niet gemaakt in een dag… Het is een kwestie van geduld tot de…

Voel dan Voel hoe het voelt Ga het maar aan De tijd heeft stilgestaan Of is het anders Kan ik het keren Kan ik leren Werkelijk te voelen Zonder te verdoven In mezelf geloven en te voelen waar het eigenlijk om gaat…

de oude stem ligt bevend in haar bed, ziek geworden, vreest de tand des tijd de open ruimtes langst het oude zijn reeds volgebouwd, volzet zijn moedig hart kiest duizenden woningen..luisteren als beloning kan amper horen, luisterd vol respect, waakzame ogen volgen je blik, zoveel jaren wijzer ontsnapte aandacht beschrijft met vertedering,…

je kijkt mij aan de ogen licht geknepen bedenkelijk, meewarig over zoveel woestigheid maar morgen overzie je lachend zeven sloten op de zes en achterover leunend stel je mij de vraag waarheen ze leiden al die dwarse dromen je kijkt mij aan je foto houdt mij bij de les…

vergis je niet, ik kom er hoe dan ook daar waar de hemel blauw is en en de schoonheid niet op tempo let of ferm gebaar de liefde verder kijkt dan kort verhaal de rode draad niet uit te leggen mij als toevallig winnaar binnenhaalt…

Ik prijs zelden de bekwamen Ik prijs ze niet er zou na-ijver domweg na-ijver kunnen ontstaan Ik hecht aan het zeldzame Het unieke opdat een hart opent Een ziel spiegelt en weerkaatst. ©16-5-1991…

stop mijn gedachten in je trommel één zoet en drie hartig merk vanavond wel of je nog trek hebt in mijn avondmaal…

Plotseling opgeslokt door het zieke lichaam dreint het kwellende hart onverdraagzaam. Weggerukt van het alledaagse leven tergt het hartzeer jouw onrechtvaardige pijn. Dit had jou nooit mogen gebeuren Nooit Nooit! Maar krachtig is jouw geest om ook deze worsteling te ondergaan. Blijf vechten en blijf knokken, mijn liefste nicht, blijf er…

Vingers die me volgen in een zee van kleurende golven uit een droom die op jou lijkt zoals je weer ontwaakt. En weer momenten verzamelt die ik niet kan vinden waar mijn gedachten kleuren vragen en ik je wil volgen als een golf die elke schaduw volgt tot waar jij wacht en de wachtende stilte warmer is dan onze laatste gedoofde herinnering…

Je leven is tekort om onzeker te zijn. Dus doe jezelf niet langer pijn Door te denken dat je onderdoet, Door te zeggen 'ik ben niet goed'. Krijg een beetje zelfrespect. Want je weet: niemand is toch perfect?!…

Je staat daar, alleen Aan de rand van de zee Je hebt het niet in de gaten Maar ik kijk met je mee Je tuurt in de verte Je blik op de horizon gericht Je gedachten gaan veel verder Ik lees de onrust op je gezicht Je staat daar zo krachtig Niemand kan om je heen Je weet wat je zoekt Maar toch kan je het niet vinden, alleen Ik probeer…

Misschien dat tussen de woorden de stilte paranoia maakt en waanzin steeds meer stilte braakt in losgebroken storm een armoede niet eerder gekend en dat medelijden ook pijn doet omdat het nooit meer terugkomt na de dood zijn we luchtledig eindelijk zonder vragen.…

een werveling van woorden schiet ongrijpbaar door hem heen als hij haar foto ziet haar naam ligt op zijn lippen hoe iets wat bijna voelbaar op je handpalm ligt als je kijkt je steeds weer kan ontglippen vertrouwdheid vertaalt zich in gemis tot als een geschenk een flard van een gebeuren zich ontward en hij weer heel even bij haar is………

noemde men mij vroeger een kilometervreter vandaag heb ik halverwege moeten opgeven omkeren naar wat was ging niet meer heb dan maar stilzittend met herinneringen naar de toekomst gekeken waar ik met steunstok voor houvast op de tast zal verdergaan…

Wat is het huidige paradigma. Wat deden kerken in de zestiende eeuw Wat gebeurt al eeuwen eerder in debat. Is weten is weten niet altijd accepteren als men zegt hoge service graag gedaan mantels borgers zorgers bedekken soms leven. Muurspechten metselaars passanten hakten hamerden met overtuiging met pikhouwelen op beton luidkeels voor…

Mijn fantasie maakt overuren een ratelend orakel. Soms schaterlach ik van plezier en zie ik geen obstakel. Maar meestal ben ik ingekaderd begeef mij dan binnen grenzen. Dan blijft die stoomwolk in mijn hoofd verborgen voor de mensen.…

toen te eng dwingender dan ooit hun vleugels openden zag ik ze in hun steeds verder kijken de grens overschrijden op zoek naar een tijd zonder knellend keurslijf…