Zeg me wie ik ben: een ruiter die zijn paard bestijgt en door de luchten klieft op zoek naar wolkenvelden waar hij eeuwig draven kan? Zeg me wie ik ben: een boer die traag zijn land bewerkt in elk seizoen zichzelf verliest gebogen naar de grond die ooit hem bergen zal ? Zeg me wie ik ben: een dichter die zijn woord verstaat en in de…

In 5 zinnen? Hele zinnen? Mijn hele leven in 5 zinnen? Echt mijn hele leven? Ik denk dat ik er niet eens aan ga beginnen.…

mijn ledematen bevroren in het hart van de zomer samenzwerend smeedde de ziel een hermetisch slot een brok verloren verlangen zeulde in het najaar met me mee tot de winter het van ijs bevrijdde kwijtgeraakt in de tijd waar waar ik ook alweer gebleven met mijn leven?…

"Ik die bij sterren sliep en 't haar der ruimten droeg als zilveren gewei, en 't stuifmeel der planeten over de melkweg blies en in de maan gezeten langs 't grondeloze blauw der zomernachten voer, ik ben beroofd en leeg, mijn schepen zijn verbrand, mijn stem verloor haar gloed en vindt geen weerklank meer in 't dode firmament, niets dan…

Vanavond hoorde ik dat de maan niet rond maar peervormig is met tenminste twee uitstulpingen, misschien wel drie. Toen ik later naar buiten keek klom een ronde witgloeiende schijf boven de daken uit en ik betrapte me op dezelfde koppigheid waarmee ik andere gedeukte illusies in ere houd. ------------------------------------- uit: …

nooit durfde ik te verdwalen bang voor de lege vlakte diep en ver in mij gelegen ik durf het nog niet…

"Wie zegt mij dat het verraad niet herleeft in een ander land? waarom vluchten uit weerzin en leed, waarom hopen dat men vergeet wat de ziel heeft doorstaan en gemerkt? slechts zolang de herinnering nog werkt is mijn leven mijn eigen bezit, onverschillig of het bestaat uit vervoering of nederlaag. als ik opbreek en wakker word in een nieuw…

Hoeveel appels duurt het voor je er genoeg van hebt gehad, gek genoeg vergeet ik steeds weer wat ik lees, elke avond vertelt een gast in de lounge dezelfde grap aan zijn gezel: het lachen is smakelijk, duurt telkens drie minuten. Zou ik hardop de lemma's langs moeten gaan en zien of je oplicht bij bepaalde woorden? We weten het aantal intussen…

ik droomde dat de wereld streeploos was ik werd gelukkig wakker de zwaluw was verdwenen wachtte ik op zijn terugkomst?…

de loper loopt zo op het oog over de rode loper de afstand mag geen naam hebben intentie is juist 't enige dat telt...…

in de nacht omsingelt zwart water het hart het heeft geen weet van verlangen dat ademen kan vleugellam hart dat licht in gesloten handen draagt het niet openen kan…

Moet ik spreken met jouw stem horen met jouw oren ben ik die wie jij bent? nééé jij bent jouw eigen mooie ik en ik, ik ben mijn ik met mijn eigen rikketik mijn ogen en mijn brein wie kan ik anders zijn? ben jij die wie ik ben? nééé ik ben mijn eigen lieve ik en jij, jij bent jouw ik met jouw eigen rikketik en wie je bent geworden…

Alle hoop is nu op jou gevestigd de horizon komt dichterbij toekomst wacht op niemand nader je met iedere voetstap blote voeten op het zand strand ligt aan de zee weids is jouw innerlijk verlangen in de wereld zo naakt mogelijk te zijn puur zoals het bestaan bedoeld is ik zie je zwoegen, spieren kweken ruimtelijk is jouw denken om jezelf…

Jij loopt op straat en eet uit een vuilnisbak Slechts een portiek is je enige onderdak Soms zit je op een bank en staart wat voor je uit Je schoenen zijn versleten en in je zak geen duit Mensen kijken je minachtend aan en lopen met een boog ver om je heen En jij je weet niet waarheen Wat is het verhaal achter jouw bedroefde…

ik sta op één been grijp naast de nabije stoel ik val op mijn best op een wankel-dag als alles ongrijpbaar is ben ik op mijn best…

Wie mensen menen te zijn, zijn ze niet. Wat mensen denken te zijn, laat zich raden. Mensen die denken te weten, komen bedrogen uit. Dichters hoeven niet te weten. Ze dichten hun eigen wereld, of lijden stil verdriet.…

ik loop door de straten en zoek naar mijn naam de deuren zijn gesloten een hond blaft naar de maan ik loop niet meer daar buiten ben het zoeken verleerd mijn naam zal ik niet kennen ik ben de vreemde voor mezelf…

Er ligt een vertragende stilte in de schaduw van jouw lichaamstaal een droef verhaal, het zwijgen waard vergeten in zichzelf, gekooid niet welkom in de wereld en alles wat je tegenkomt blijft zelfgenoegzaam op veilige afstand van jouw werkelijkheid beperkingen, je hebt ze nu in dwaze dromen opgesloten.…

binnen de ommuring van onwillige taal wroet ik in weerbarstige witte aarde het andere ik schudt het hoofd handen op de rug gebonden het roept: ik zeg toch niks! als een gevleugeld woord het papier verblindt binnen deze ommuring moet ik spreken temidden van al dat zwijgende wit…

De schaduw in het park voelt als een oase even voel ik dat je naar me kijkt je weet tegen wie je praat want vroeg of laat komt afscheid nemen het waarom waardoor we uit elkaar fladderen is zoals de stille geheimen van zwaluwen in de zomer het gesprek verwaait met de wind woorden dansen in spelonken steeds meer mensenvlees…